Velen dachten dat het was afgelopen met The Dead Brothers, gezien hun vorige cd al van een hele tijd geleden is en de bezettingswissels zich wel heel snel opvolgden. Iedereen verliet het schip, op Alain Dead Croubilian na, en dat was toch de belangrijkste motor van dit Zwitserse gezelschap. Voor zijn nieuwe album verzamelde hij een keur aan gelijkgezinden, waarvan vooral Matthias Dead Lincke opvalt omdat hij een deel van de songs heeft (mee)geschreven. The Dead Brothers, die begonnen als een band die begrafenissen wilde opluisteren, soms optrad met negen tubas en zich als enige Zwitserse heavy metalband profileerde zonder ooit een noot metal te spelen, komt ook nu weer verrassend uit de hoek. Geen zigeunerinvloeden of primitieve rock-n-roll deze keer, wel lekker deprimerende, levensechte bluegrass. En wat voor bluegrass! Met veel banjo, mandoline, violen, cello, contrabas, sitar, rommeldrums en melancholische zang zet de band dertien korte songs neer. De traditional Drunkards Theme past perfect in het universum van The Dead Brothers. De sfeer zit juist, de dronkenschap is ver gevorderd en de gespeelde muziek sleept ons, zelfs nuchter, mee in de opgewekte melancholie. Behalve eigen songs staan er ook twee verrassende covers op deze plaat. Teenage Kicks van The Undertones is zeer leuk, maar de versie die de band van de necroklassieker Bela Lugosis dead van Bauhaus speelt, is ronduit geniaal. De band zette de song helemaal naar zijn hand en toch blijft het nummer uit duizenden herkenbaar. Knap! En dat geldt voor de hele plaat, zelfs voor de enige in het Duits gezongen track Langenthal. Voor ons is dit de beste Dead Brothers-plaat tot nu toe, en dat wil wat zeggen, want hun vorige platen vonden we, op een paar missers qua songs na, ook al super.