Jong grut
- Ego Troopers
Waar eerder op de avond de uitverkochte show van Paul Kalkbrenner toch geen stampvolle kleine zaal van de Melkweg opleverde, lijkt ook de uitverkochte Paradiso van deze donderdag niet op een overvolle veewagon. Dit zal deels komen doordat niet alle houders van een passe-partout hier heen zijn gekomen, en misschien deels omdat dé act van de avond pas om half vier op het podium staat. Ik heb het hier over 2 Many DJ’s, de welbekende DeWaele broeders uit Gent. Voor het zover is stap ik rond half een de grote zaal van de Paradiso binnen en maak zo nog net het einde mee van de live band The Living Islands. Ze zetten een goede sfeer neer, maar ik maak ze te kort mee om over hen een echt oordeel te vellen. Wat wel opvalt is dat het erg stinkt in de Paradiso, een verschaalde geur die mij terugbrengt naar oude bollenschuren waar ik in een ver verleden veel heb gewerkt. Wat nog meer opvalt is de leeftijd van de dj’s die de boel overnemen in de grote zaal: Egotroopers. Dit tienerduo van om en nabij de 14 en 16 jaar oud debuteerde onlangs op Soulwaxmas en liet daar zien en horen dat ze niet alleen op het podium staan vanwege een relatie met Stephen Dewaele, de peetvader van een der Egotroopers. De kids laten horen dat ze een feestje kunnen bouwen, hoewel de mixvaardigheden af en toe wat te wensen over laat. Ze weten alleszins wel wat het publiek willen horen en fungeren als een mooie opwarmer voor de verdere avond. Ik vraag me alleen af of de youngsters enig idee hebben van de benevelde toestand van het merendeel van het publiek dat enthousiast danst en schreeuwt.
- Drums Are For Parades
In de kleine zaal staat nog meer jong grut, te weten de twintigers van The Heykids en Homework, die samen een set draaien. Waar dit op neerkomt is dat ze (vier man sterk) om beurten een plaat draaien en verder feestend en dansend op het podium staan. Het is allemaal misschien niet al te hoogstaand, maar feestelijk is het wel. Het getuigt echter van weinig inspirerend programmeren om deze acts maar liefst twee en een half uur de bovenzaal van Paradiso te laten bespelen. Met een beetje goede wil had de organisatie hier nog zeker twee andere aankomende acts kunnen plaatsen. Waar de programmering faalt in de kleine zaal krijgt het programma in grote zaal een pluspunt als om half twee Egotroopers plaatsmaakt voor Drums Are For Parades. Een loeiharde noiserockband midden op een dance avond, dat is ballen hebben. Het is prachtig om de verbouwereerde gezichten te zien van de toeschouwers, als ze plotsklaps door gierende gitaren en stompende drums uit hun hypnose worden gehaald. Het is alsof een Hollywoodfilm plots verandert in een arthousefilm die het publiek rechtstreeks aanspreekt en ze duidelijk maakt dat er leven is buiten hun zelfverkozen bestaan in hun grotten. De beneveling en daarmee de betovering is voor sommigen verbroken en verbaasd banen zij zich een weg naar de kleine zaal, weg van het geweld. Zelf vind ik het een verademing om daar op het podium van de grote zaal echte mannen te zien staan, met baarden, bierbuiken en een t-shirt van Munical Waste. Weg met de hipsters. Er ontstaat zelfs een bescheiden moshpit en hier en daar hebben mensen de danspassen vervangen door wilde hoofdbewegingen. Een mooie ervaring en wat mij betreft een goed moment om de Paradiso te verlaten en mij richting de Melkweg te begeven, richting Duitsland.
Duitse koningin
Ook de Melkweg is verre van vol te noemen en zal ook niet meer vol geraken deze avond. In de kleine zaal staat oudegediende DJ Koze, die de redelijk ondankbare taak heeft om van twee tot vijf uur een halfgevulde oude zaal van de Melkweg te vermaken. De Duitser doet dit redelijk, hoewel er verder niet veel noemenswaardigs over te zeggen is. Er is weinig aan te merken op zijn draaien en platenkeuze, maar veel bijzonders gebeurt er niet. Dan naar de grote zaal, waar het verdraaid bij binnenkomst wederom naar verschaalde bollenschuren stinkt. Laten we het erop houden dat het de geur van neergeslagen rook uit de enthousiast gebruikte rookmachines is. Gelukkig is daar Ellen Allien, de Duitse koningin van de minimal techno en labelbaas van BPitch Control, druk bezig de driekwart volle zaal te betoveren. Ze heeft er (zoals altijd eigenlijk) duidelijk zin in en danst onophoudelijk mee met de muziek die ze tevoorschijn tovert. De Duitse visual artist Pfadfinderei zorgt voor een zeer mooie setting door lichten en videobeelden te projecteren op drie driehoekige schermen die op het podium achter de dj-booth staan. De beelden passen perfect bij de heerlijke mix tussen minimal techno en house die Ellen Allien onafgebroken de zaal instuurt. Ze vormt een charmante samensmelting van draaien en dansen en toont maar weer eens aan dat ze gewoon een steengoede dj is. Rond drie uur neemt Joris Voorn het van haar over en ik besluit dat het welletjes is, aangezien een aantal uur later alweer de plicht van het betaalde werk roept.