Vooral sinds het laatste album van Charlotte Gainsbourg, de sexy dochter van Serge, is het woord Franse zuchtmeisjes niet uit de Nederlandse pers weg te denken. Een site als http://fillessourires.blogspot.com helpt flink mee aan de hype. Tegen de hoge omloopsnelheid van Franstalige zangeresjes op deze site kan Gonzo niet op. Wel kunnen we wat dieper op de muziek van de dames in gaan en vooral wat kritischer zijn. Internationaal gezien is ‘5.55’, de eerste release sinds twintig jaar van Charlotte Gainsbourg, een uiterst belangrijke zaak voor de Franse popmuziek. Zij is het ultieme zuchtmeisje en heeft bovendien beroemde ouders. Het mocht dus wat kosten dit album. Jarvis Cocker (Pulp) en Neil Hannon (Divine Comedy) schreven de teksten en de muziek komt van het duo Air. De combinatie van die beroemdheden met de zwoel stem van Charlotte werkt inderdaad. Luister wat vaker en langer en je kunt horen dat het album vol zit met fraaie subtiele stukjes muziek (met dank aan Radiohead-producer Nigel Godrich). Kortom volkomen terecht al die internationale aandacht. Een andere Franse zangeres die na ongeveer twintig jaar weer wat van zich laat horen is Elli Medeiros. Zij krijgt echter buiten Frankrijk totaal geen aandacht. De Franse pers stond echter vol met verhalen over haar comeback. Zij is geen zuchtmeisje maar met haar vijftig jaar is ze wel een rockchick. Ze zat in de Parijs punkband Stinky Toys en vormde daarna het duo Elli & Jacno. Nu is ze terug met het rockachtig album ‘EM’ waarop duidelijk te horen is dat haar roots bij mensen als Patti Smith en Television liggen. De plaat is opgenomen met Etienne Daho en verdient best wat aandacht buiten Frankrijk. Dat geldt wat mij betreft niet voor het nieuwe album van de in Frankrijk zo bejubelde zangeres en pianist Jeanne Cherhal. Een jaar geleden schreef ik nog positief over haar in verband met de Nouvelle Scene. Maar op ‘L’Eau’ staan nauwelijks verrassende of frisse nummers. Ja, het nummer ‘Voila’ is erg leuk, vooral als je het in combinatie met de clip ziet. Maar de meeste andere songs zijn slappe tamelijk gewone liedjes. Niets Nouvelles meer aan. En dan Barbara Carlotti. Ze ziet er uit als een perfect zuchtmeisje, maar als je invloeden Simon & Garfunkel zijn en je een nummer van Rod Argent opneemt wordt je nooit Nouvelle Vague. Haar debuutalbum ‘Les Lys Brises’ is gemixt in de Abbey Road studio en komt uit op het 4AD label, dus slecht zou hij niet mogen zijn. De veertien songs zijn mooi maar tamelijk gewoon van opbouw en klank. Een (Engelstalig!) nummer als ‘Charlie The Model’ zou ook op tientallen platen van Engelse of Amerikaanse bandjes kunnen staan. Van mij had ze beter bij Bertrand Burgalat mogen blijven met wie ze in 2004 een paar nummers opnam. De naam van de Franse filmster Jeanne Balibar ben ik nog niet op de zuchtmeisjes sites tegengekomen. Zou het kunnen zijn dat Gonzo een première heeft? ‘Slalom Dame’ is het tweede album van de 38-jarige schoonheid. Haar muziek zit tussen rock en chanson in en heeft bij vlagen iets unieks. Haar stem ligt ook tussen die van rockster en chansonniere in. Ondanks de hulp van Dominique A is het geen Nouvelle Scène. Maar het is wel gewoon een album vol mooie intrigerende muziek, waarover je voor het eerst hebt gelezen in Gonzo! Mededeling voor de vormgeving: DIT IS EEN RECENSIE VAN 5 CDS! gegevens laatste 2 cds: Barbara Carlotti- Les Lys Brises (4AD/V2) Jeanne Balibar- Slalom Dame (Naive)