Fris plaatje in de ‘band-als-eenheid’-traditie. Bassist Andi Schnellmann, gitarist Manuel Troller en drummer David Meier spelen muziek die even ontbeend als origineel is. Solo’s en suffe structuren worden overboord gegooid. In plaats daarvan krijg je een (h)echte democratie, met ritme dat een even belangrijke rol speelt als melodie en een rollenverdeling die durft wisselen van track tot track. De ene keer vertrekken ze bij een kloppende, minimale krautpuls om te belanden bij haast frivole, Afrikaans-getinte slingerpunk à la Trash Kit, maar het feesten blijft wel uit. Iets later klinkt het bijna funky én nerdy tegelijk, alsof ze proberen nagaan of Can en Chic elkaar kunnen tegenkomen in een Venndiagram. Elders neigt het naar de gortdroge sound van wijlen UI (wie kent de vroege postrockers nog?), de meesters van Tortoise of draait het helemaal uit op een timmerfestijn van drie percussionisten. Inwerken op het gemoed doet het niet echt en helemaal uit de bol ga je ook niet kunnen doen op dit met zorg en geduld in elkaar gezette knutselwerk, maar zelfs ondanks die beschuitdroge humor en swing voel je wel het spelplezier en een eerste, voorzichtige glimlach. Apart plaatje, een geheide hit bij zichzelf respecterende OCD’ers.