Face it, Massive Attack had Blue Lines nooit kunnen maken als ze niet eerst jaren als het deejaycollectief The Wild Bunch de hort waren opgeweest. Hetzelfde geldt voor James Murphy. De man had al een lange carrière als deejay achter zich voor hij het DFA-label en zijn groep Lcd Soundsystem startte. Murphy is deejay uit overtuiging, een man met een missie en een voorliefde voor de krautrock van Neu! en Can, de protohouse van Fingers Inc en Adonis, de blunted hip hop van Kurtis Mantronix en de elektronische psychedelica van Manuel Gottsching. Vooral die laatste is van belang geweest bij het maken van 45:33. Gottsching maakte ooit de cultplaat E2-E4, een languitgesponnen dansnummer die de blauwdruk afleverde voor de Chicagohouse en de Detroittechno. Dat Murphy voor 45:33 oorspronkelijk een persiflage wilde maken op de hoes van Gottsching veroorzaakte nogal wat deining en het plan werd in mineur afgevoerd. Dat recent E2-E4, vijfentwintig jaar na datum, opnieuw werd uitgebracht is dan ook geen toeval. Op 45:33 – de titel is spielerei op het werk van John Cage, namelijk een opdracht voor Nike die Murphy vroeg een work-outtrack aan te leveren – laat de New-Yorker zich kennen als de notoire muziekliefhebber die hij is. Glanzende pianoriedels, pulserende beats, knisperende disco, Kraftwerkiaanse gloed, zwoele tektssamples, een hemelse instrumentale bewerking van Someone Great (een hoogtepunt op Sound Of Silver), het passeert allemaal de revue. 45:33 is meer dan een verplichte stijloefening. Het is het geluid van de hipste club op deze aardbol. Murphy zet zijn missie verder, want ook zijn mixcompilatie voor Fabric en de nieuwste releases op DFA bewijzen dat de man de vinger aan de pols houdt en als geen ander de brug slaat tussen het verleden en de toekomst. Respect.