Onze coördinatrice houdt van wrede grappen. Anno 2009 wordt ons vriendelijk gevraagd om iets over The Cure te schrijven. Laat Robert Smith nu net de favoriete songsmid zijn van elke vrouw die ons ooit miserie bezorgd heeft. We hebben zelfs een verwerkingsperiode van meer dan vijfentwintig jaar nodig gehad alvorens we in staat waren om Pornography en Faith te (h)erkennen als meesterwerken. Kom dus in 2014 terug om ons te vragen wat we van Disintegration (1989) denken. Maar de plicht roept en we houden het bewijsmateriaal tussen onze vingers: in elk geval is het artwork nog steeds voorspelbaar spuuglelijk. Vier mensen komen samen en nemen hun dertiende album op. De droom is wellicht dat ze na al die jaren nog, dertien tracks lang, iets te vertellen hebben. Maar wie de laatste jaren in een winterslaap heeft doorgebracht, zal weinig verschillen merken met pakweg de typische depri-pop van Wish (1992). Het is ook exemplarisch dat Sleep When Im Dead werd opgevist: een track die drieëntwintig geleden ontstond tijdens de The Head On The Door sessies. Kortom voorspelbare en zwaar nostalgische degelijkheid waar niemand zit op te wachten. Behalve alweer een nieuwe generatie getroebleerde meisjes, die klaargestoomd worden om ons leven te vergallen.