Slechts twee jaar na Volume 4 ritselt het beschermplastiek van nummer 5 al tussen onze vingers. Dat is een ongelofelijke demarrage in deze trage compilatiereeks, die in 1982 gestart werd door het Brusselse cassettelabel Grafika Airlines. De verschijningsvorm is het omgekeerde van uniform: we kregen al cassettes (volumes 1 en 4), een lp (vol.2) en een cd (vol.3). Een mix kwam nog niet voor, dacht EE Tapes, en dus is nummer 5 een kleurrijk vormgegeven combinatie van een lp en een cd, die van elke deelnemer één bonustrack bevat. Meer dan ooit is ‘4 in 1’ een exclusieve showcase van de Insane Music wereld van Alain Neffe, en diens onmiddellijke omgeving (huisvriend M.A.L.). Vervormde stemmetjes van BeNe GeSSeRiT lokken ons binnen met relatief recent (2012) materiaal. Bizarre synthpop als ‘Ceci N’est Pas Une Chanson’ maakt ons aan het (glim)lachen, maar ook het ernstigere ‘Who Stole Our Pride’ bevalt ons wel. M.A.L stuurt zijn gitaarambient een boeddhistische en Oriëntaalse richting uit, met onder andere Turkse melodieën als invloed. Human Flesh is de enige die op volume 1 ook al present tekende. Toepasselijk werd gekozen voor dertig jaar oud archiefmateriaal. De prominente aanwezigheid van snaarinstrumenten (gitaren en harp) en stemmen (waaronder een track in het Noors), maakt het overduidelijk dat Human Flesh uit hetzelfde brein ontsproten is als BeNe GeSSeRiT. Maar voor de climax moeten we nog verder terug in de tijd. I Scream levert drie pre-industriële en kosmische synthesizerexperimenten uit 1975. Trouw aan de DIY geest werden ze met een minimum aan apparatuur in de slaapkamer opgenomen. Met een exemplarische titel als ‘(Maybe) I’m Slowly Going Insane’ is de draaikolk richting eigen navel voltooid in dit fijne gelimiteerde (driehonderd exemplaren) lp+cd pakket.