Het trio Rotor uit Berlijn brengt om de paar jaar een album uit, en om zelf te kunnen volgen, titelen ze hun platen maar gewoon in volgorde, waarbij we aan vier zijn beland. Inderdaad, Rotor is een band van weinig woorden, en dat is ook aan dit 4 te merken. Twee van de negen songs bevatten wat zanglijnen van gastzangers. Die gebruiken hun stem echter meer als een instrument dat deel gaat uitmaken van het geheel, dan dat ze echt een stempel op die nummers zetten. Zelfs op de afsluitende cover Neatz Brigade (The Obsessed) overheerst de zang niet. Die cover is trouwens een goede keuze voor deze band, want ze brengen een soort instrumentale powerrock met invloeden uit de postrock, acidrock, hardcore, psychedelica, stoner en metal. Deze band met de overdaad aan postrockbandjes vergelijken, lukt dan ook niet. Denk eerder aan een kruising van Pelican met Die Haut, dat lijkt er al beter op. Een gezapig pianootje zet de plaat in, waarna Gnade Die Gott de toon zet: een verslavende gitaarlijn, strakke drums, veel tempowisselingen maar vooral veel power. En voor een hoofdzakelijk instrumentale band is het natuurlijk een mooi stukje werk dat ze de aandacht weten vast te houden tot aan het eind. Hypnos 69 is een Belgische band die met zijn vijfde album nog steeds het progrockpad bewandelt. En daarmee bedoelen we uiteraard progrock volgens de paden die al in de jaren 1970 werden uitgezet door King Crimson en Van Der Graaf Generator, maar ook door Genesis en Yes. Dat betekent dat we dit album soms kunnen appreciëren, maar als de blokfluit wordt bovengehaald bijvoorbeeld, gaan onze tenen krullen. Leuk aan de band is wel dat ze behoorlijk wat psychedelische rock aan de progrock toevoegen, en een stevige gitaarsolo evenmin uit de weg gaan. Hoe dan ook, Hypnos 69 gaat zijn eigen weg zonder zich er een zier van aan te trekken of ze al dan niet hippe muziek maken. Ooit flakkert progrock wel eens op, en dan horen ze ongetwijfeld bij de betere bands binnen het genre.