Misery Is A Butterfly, de vorige Blonde Redhead-plaat, werd twee jaar geleden wisselend ontvangen. De liefhebber prees de schoonheid van de composities; de fans van het eerste uur misten de noisy gitaren van weleer. De discussie aan de bar zal ook bij het nieuwe album, 23, losbarsten. Gezegd moet worden dat Simone Pace, Amadeo Pace en Kazu Makino er opnieuw in zijn geslaagd hun geluid een enorme boost gegeven. Het resultaat daarvan is dat de gitaar dit keer vaker om de hoek komt kijken, maar de hoekige en noisy riffs blijven veelal op de achtergrond. Het enigszins vervelende is dat alle potentiele gaten en rustpunten zijn dichtgeplamuurd met toetsen, samples, effecten en andere geluiden. Het openingsnummer is een fantastisch groovy geluidsepos, waarop Kazu goed te verhapstukken is, terwijl het niet helemaal aanvoelt als Blonde Redhead. The Dress, daarentegen, draagt het karakter van Misery Is A butterfly, is aangenaam, maar klinkt enigszins uitgeblust. Net als de nummers waarin Amadeo de hoofdrol speelt. De songs die vroeger het energiekst waren, hebben, op het indierockende Spring And By Summer Fall na, nu ook een rustiger en vloeiender gezicht. Dat maakt van het nieuwe Blonde Redhead-album opnieuw een poppy geheel, maar dit keer is het ietsje rauwer, spannender en wilder dan zijn voorganger. Een mooi compromis met voor elk wat wils.