Ondanks z’n leeftijd, is het Dour festival de voorbije jaren alleen maar aantrekkelijker geworden. Steeds groter, steeds wilder, en toch, sinds vorig jaar: steeds properder en beter georganiseerd. De laatste editie was een absolute topper, en u hoeft u dit jaar aan niets anders te verwachten. Het programma steunt misschien iets meer op gevestigde namen dan voorheen, maar evenzeer blijft van tel: zoveel kwaliteit voor dat geld- u vindt het nergens meer. Het waanzinnige feestvolk, de vierdaagse roes en het algehele ‘we zijn allemaal hippie’ gevoel moet u er maar voor lief bijnemen. Er bestaat begot erger op de wereld!
En om u alvast op weg te helpen, schaatst Gonzo (circus) hier doorheen het programma, om alvast een parcours van tips en mogelijke ontdekkingen uit te stippelen waar u zich ter plaatse waarschijnlijk onmogelijk aan zal kunnen houden. Troost u: dat lukt ook onszélf voorzeker niet, maar het is het goede voornemen, dat telt. En wie weet geraakt u zo al een beetje in de sfeer?
Donderdag 16 juli 2009
U heeft er alle baat bij vroeg richting Mons te vertrekken. Op donderdag valt er immers al heel wat meer te rapen dan de obligate (en naar kenners mij vertellen, traditioneel oerdegelijke) drum’n’bass tent. Santigold blijft voor ons de meest interessante en veelzijdige artiest uit het Diplo-kamp. Vorig jaar had ze op Pukkelpop een fotogenieke maar wat veilige live-act bij, benieuwd of er dit jaar al wat haar op de tanden is gekweekt. Wie er wat Belgen een hart onder de riem wil steken, kan zijn opwachting maken bij Selah Sue of Bony King of Nowhere, maar wij gaan dan toch resoluut voor (ondertussen al ouwe rotten) Amenra, de nationale wan-hoop in veel te bange rockdagen. Ook handig: dan kunnen we gelijk blijven staan voor het ingenieuze math-metalgeweld van Meshuggah, en het onderhand onaards goeie Isis, die ons live hopelijk hetzelfde kippevel bezorgt als hun plaat enkele maanden terug. Voor wie een gokje wil wagen, tippen we The Asteroids Galaxy Tour, wiens plaatwerk ons evenzeer herinnert aan prille Moloko als het soort retro-soul waarin Amy Winehouse grossiert. Beetje te retro om te beklijven, maar voor een publiek kan dit het eerste vuurwerk geven. Dat is trouwens ook gegarandeerd bij dj Deadmau5– z’n glitchy electrohouse kan ons niet zo bekoren maar in de eerste nachtroes van Dour denken we daar vast weer helemaal anders over.
Vrijdag 17 juli 2009
Een sterke affiche, met onstuimig jong grut en ware iconen zonder moeite naast elkaar. De naam van Killing Joke springt alvast in het oog- alleen al de aanblik van hoofdman Jaz Cole op de persfoto’s jaagt ons na al die jaren nog steeds de stuipen op het lijf. Wie zich wil verzekeren van een degelijk, zij het misschien wat traditioneel concert, kan terecht bij Mercury Rev, onderhand uitgegroeid tot de rechtmatige erfgenamen van Neil Young. Maar de avonturiers zoeken het vandaag bij de nieuwe lichting psychedelica, weliswaar voorgegaan door And You Will Know Us By The Trail of Dead. Maar Deerhoof, Fuck Buttons en zeker Animal Collective bieden even zoveel frisse invalshoeken op de geestverruimende rockgroove. Voor de feestvierders wacht er daarna de ‘Mad Decent Soundsystem’ onder leiding van voornoemde Diplo, waar men zich kan verwachten aan een stomend allegaartje van wereldbeats allerhande. Ook lof voor de programmatie van de dubtent, waar de dubsteppers zich vandaag aan de bron kunnen gaan laven, met ondermeer de On-U Sound coryfeeën van African Headcharge, en de dublegende Mad Professor met een zonder twijfel breinsmeltende ‘Electronic Dub Show’. Wie zich aan wat minder los op de tong liggend materiaal wil vergrijpen, zoekt het eerder bij Richard Devine en Bogdan Raczynski – beiden staan garant voor verwrongen glitch en pikdonkere ambient.
Zaterdag 18 juli 2009
Beetje vreemde hutsepot vandaag, en weer zijn het vooral de gevestigde waarden die het mooie weer kunnen maken. Het feestje van de dag valt vooral te verwachten in de hiphop-tent, met de dubbele uppercut van Roots Manuva en Newyorkse oldschool legende EPMD pal na elkaar. Beide staan bekend als live showbeesten van zeldzaam hoog niveau, dus met wat meeval wordt dat smullen geblazen. Daarna zal de Japanner DJ Mitsu The Beats de sfeer er wel stevig houden, met z’n oldschool breaks. Wie z’n tempo graag wat hoger ziet liggen, verwijzen we vooral graag naar de set van Dusty Kid– één van de zovele neo-ravers die op dit festival aantreedt, maar dan wel eentje die z’n klassiekers kent, en z’n sound gaat zoeken in ouwe Detroit techno. Tot het zover is kan er doorheen de dag wel wat worden rondgeshopt op de verschillende podia. Sly & Robbie, ditmaal met de ons nobel onbekende Bitty McLean, staan altijd garant voor een lekkere streep live dubreggae. De naam Luke Slater hadden we al even niet meer horen vallen, maar nu staat hij er terug met Planetary Assault Systems. Donker techno-geweld verzekerd, en altijd de moeite om te checken hoe de man het naar een liveset vertaalt. Op hetzelfde podium, eerder op de dag: Late Of The Pier. Vorig jaar waren ze even een bescheiden hype, en hun debuutplaat laveerde wat ons betreft tussen aanstekelijk opwindend en beschamend onnozel. Zoiets kan live wel eens in hun voordeel omslaan. Toch hebben we meer vertrouwen in The Dodos, te situeren in het kamp van Animal Collective en Grizzly Bear, en even hard de moeite. Voor een gratis cultuurshock moet u tenslotte naar de Magic Tent, waar een leukerd de granieten hardcore van de Cro-Mags dacht op te volgen met de verwaaide bejaarde hippies van Gong. Vergis u niet: we zijn vooral fan van Gong.
Zondag 19 juli 2009
Bent u daar nog? Waarschijnlijk wel, want de hoofdvogel wordt pas vandaag afgeschoten: Aphex Twin op Dour is een trekker om naar uit te kijken, zonder twijfel. Maar vooral niet verzaken aan de rest van de dag, want het programma herbergt nog een paar van de strafste namen van deze editie, zelfs al klinken ze op het eerste gehoor niet bekend in de oren. Caribou bijvoorbeeld, was op de vorige Pukkelpop een uiterst aangename verrassing. Zeer retro psychedelische pop, met toch een zweempje electronica, maar vooral: zeer aanstekelijke liveset. En beschouwt u The Horrors nog altijd als dat clubje foute Cramps-neppers, smijt weg dat vooroordeel. Op hun nieuwe plaat kruisen ze de betere shoegaze met stevig naar Kraut ruikende grooves, en als het op een podium ook maar half zo straf klinkt (in de studio hadden ze weliswaar de hulp van Portishead’s Geoff Barrow, dan mag u het niet links laten liggen. Als u vandaag nog wilt snoepen van curieuze nieuwigheden op het electrovlak, piept u nog even binnen bij Huoratron (Finse electro op twee Nintendo Gameboys) en de modieuze popdancers van Naïve New Beaters.