arenlang ploeteren in de marge, leden die gaan en komen, er jaren de brui aan geven en dan toch weer de kriebels voelen: het is een beetje het verhaal van de woelige geschiedenis van Owun uit Grenoble. De band maakte sinds 1992 vier albums, waarop met diverse genres werd geëxperimenteerd. Punk, hardcore, ambient, drones, experiment, newwave, noise, electro, shoegaze en postpunk, het passeert allemaal in meerdere of mindere mate de revue. De DIY-ethiek en de verankering met de muzikale ondergrond is echter steevast de leidraad gebleven, en dat is ook het geval met onderhavige, vijfde album. Gereduceerd tot een trio, bestaande uit Alexandre Turpin (zang, gitaar, keyboards), Ludovic Turpin (bas) en Cédric Corréard (drums), levert Owun meteen zijn meest coherente plaat af tot nog toe. Het is er tevens eentje om vingers bij af te likken, zeker voor degene die een boontje hebben voor bands als Sonic Youth en The Ex. Voeg daar een voorliefde voor het repetitieve en voor donkere postpunk aan toe, en je krijgt ‘2.5’. Het tien minuten durende ‘Tom Tombe’ bijvoorbeeld kent een schitterende opbouw en bolt uit in een gitaarstorm die eindeloos lijkt door te gaan. Heerlijk. In ‘Araignée’ domineert een diepe bas en zoekt Owun aansluiting bij bands als Deity Guns, Ulan Bator en zelfs The xx. We vinden het ook heel sterk dat geen van de negen nummers hetzelfde trucje gebruikt. Het trio zoekt voortdurend andere invalshoeken om hun visie op alternatieve muziek vorm te geven. Afsluiter ‘Raison’ is het meest experimentele nummer, al weet het trio maat te houden en is het eigenlijk een rustbrenger, een overstap naar de dagelijkse realiteit die er staat aan te komen.