De luxueuze vinyleditie van 1980-84 The Ultimate Edition is al een tijdje hopeloos uitverkocht, maar dat wordt prima gecompenseerd door deze eveneens verzorgde cduitgave. Met deze vijf cds tellende box neemt Onderstroom opnieuw een duik in het rijke Belgische new waveverleden. In het begeleidende en royaal geïllustreerde en van veel getuigenissen voorziene boekje wordt de in mei 2009 overleden Micky Mike, brein achter en passionele bezieler van Snowy Red, omschreven als de enige Belgische rockster en dat is zo gek nog niet. Het muzikale DNA van Snowy Red lag (initieel) bij de kale, minimale en rudimentaire elektronica van Suicide en op het podium was Micky Mike even dwingend en theatraal aanwezig als Alan Vega. Tel daarbij terechte vergelijkingen met wijlen Frank Tovey (Fad Gadget), John Foxx, David Sylvian en zelfs David Bowie en het epitheton van rockster is echt niet ver gezocht. Sterrendom en roem gingen bij Snowy Red echter niet hand in hand. Mike mocht kortstondig proeven van succes toen Euroshima (Wardance) opgepikt werd door de new beatrage en een megahit op de dansvloer werd. Goeie kritieken ten spijt, bleef Snowy Red in hoge mate een undergroundfenomeen. The Ultimate Edition focust op de eerste drie (geremasterde) albums het titelloze debuut uit 1981, The Right To Die (1982) en Vision (84) – en vat hiermee perfect de essentie van het project samen. Massas extra demoversies, onuitgegeven tracks en b-kantjes maken het geheel compleet en maken van deze box een prachtig eerbetoon aan een veel te vroeg te gestorven artiest.
1979-1982 is eveneens een cdversie van een eerder op Onderstroom verschenen en ondertussen ook al uitverkochte vinylcompilatie (zie GC#100). Geen extra tracks hier, maar het is de bijgevoegde documentaire van Jan Weynants die deze heruitgave rechtvaardigt.
De Brassers waren zowat het Belgische antwoord op Joy Division, maar wisten hun trage, slepende muziek het rauwe van The Sex Pistols mee te geven zodat ze nog altijd kunnen worden gezien als een punkband met een postpunkgeluid. Jammer genoeg waren De Brassers het middelpunt van controverse, onbegrip en regelrechte vervolging. Fred De Vries vat het perfect samen in het met fotos en tekst volgestouwde boekje, namelijk Geen band die het gevoel van angst, vertwijfeling en woede van de vroege jaren tachtig beter wist vast te leggen dan De Brassers. Grafkransmuziek ter omlijsting van een decor vol burgermanshypocrisie, katholieke benepenheid en een aanloeiende economische crisis. De Brassers waren destijds de plaatselijke vijanden Nummer 1 in het Limburgse conservatieve dorp Hamont (dat ironisch genoeg nu expliciet wordt bedankt voor hun steun in de aftiteling van de dvd) en joegen met hun muziek, gedrag en kleding zowat alle gezagsdragers tegen zich in het harnas: de lokale politie en burgemeester, de Rijkswacht, de Katholieke kerk en de school. Toch, zo blijkt uit deze goudeerlijke documentaire, lag dat gevecht niet aan de basis van de implosie van de band. Daar zorgden speed en heroïne wel voor. De film bevat jammer genoeg weinig beeld-en filmmateriaal uit die bewogen periode, maar interviews met alle originele en huidige leden, plus veel recent livemateriaal zorgen voor een interessante blik in de woelige keuken van De Brassers.