De brassers waren in alles het product van hun tijd en omgeving. Net als gelijkgezinde Belgische (post)punkbands Siglo XX en Stuggler
maakten ze contextmuziek. Hun gemeenschappelijke biotoop: Belgische Limburg dat eind jaren 1970, begin jaren 1980 vooral als grauw, desolaat, mistroostig, verstikkend, kleinburgerlijk, reactionair én katholiek te boek stond. De steenkoolmijnen maakten het grijze decor compleet. De brassers vormden voor vele plaatselijke jongeren een zoniet de enige- uitweg uit het uitzichtloze, namelijk de keuze tussen werkloosheid en verveling versus stoflongen. De brassers daagden het gezag openlijk uit en dat maakte hen voor velen onweerstaanbaar attractief. De brassers waren weliswaar punk, maar muzikaal hadden ze meer gemeen met het trage, sombere geluid van Joy Division dan de explosieve energie van The Sex Pistols. Voor de plaatselijke gezagsdragers in het grensplaatsje Hamont de pastoor, de burgemeester, de politie en de toenmalige rijkswacht- was de band echter staatsvijand nummer één. De druk op de brasssers werd zo groot dat na drie jaar het vuur was uitgedoofd. Nochtans was het allemaal bijzonder beloftevol begonnen met onder andere een finaleplaats in Humos Rock Rally van 1980. Tussen 1979 en 1982 verschenen er niet meer dan een handvol releases: het ondertussen legendarische En Toen Was Er Niets Meer plus nog twee singles (Twijfels, Ik Wil Eruit) en een titelloze 12inch. Die staan allemaal op deze dubbelelpee die een prima aanvulling vormt op de in 2008 verschenen cd Gesprokkeld En Bespoten. Interessant zijn vooral kanten drie en vier waarvoor nooit eerder gehoorde liveopnames werden opgediept. 1979-1982 is niets minder dan een essentiële les muziekgeschiedenis voor iedereen die geïnteresseerd is in Belgische (post)punk.