Het Maciunas Ensemble ontleent zijn naam aan de kunstenaar George Maciunas, een van de oprichters van de Fluxusbeweging. Uit zijn ideeën haalden ze een grenzeloze vrijheid in de productie van geluid. Vanuit dit gedachtegoed improviseerde de groep, luisterde naar en bediscussieerde de sessies, en al naar gelang hun tevredenheid werd de muziek wel of niet uitgewist. Twee van die opnames, uit 1976, kwamen door de ballotagecommissie en verschenen onlangs op plaat. Het ensemble had een bewust anti-academische houding jegens de regels. Stemming bijvoorbeeld, structuur en virtuositeit werden overboord gegooid. Dat moest leiden tot een vrije vorm waarin de ‘compositie’ voornamelijk werd bepaald door het proces van samen musiceren, zonder eenduidig leiderschap. Volgens Paul Panhuysen, een van de leden, komt dit veeleer overeen met orale muziektradities en folkmuziek dan met de toentertijd heersende avant-garde. Dat is natuurlijk interessant maar waar veel van dat soort benaderingen aan lijden is een amorfe wolk van geluid die zich beweegt rond een parameter: puls. En dat is ook het geval met de plaat ‘1976’ van het Maciunas Ensemble. Dat levert wel een aangename muziek op die lekker voortkabbelt, maar niet heel veel meer. Af en toe ontstaan er prachtige momenten, bijvoorbeeld richting het eind van ‘Stille Nacht, Heilige Nacht.’ Daar gebeurt iets. Jammer genoeg zijn dat soort momenten schaars. Als historisch document zijn de opnamen uiterst boeiend voor eenieder geïnteresseerd in het Apollohuis of Paul Panhuysen. Het is een curiosum van een interessante groep makers uit de Nederlandse muziekgeschiedenis. Maar een graag geziene gast op de draaitafel? Dat niet.