Er zijn zoveel vormen van techno dat het bos soms door de bomen niet meer te zien is. Stefan Goldmann heeft zijn eigen boom opgezet. Diep in de grond, maar eigenlijk nergens geworteld. Sinds 2001 zoekt hij de grenzen van de techno op. Dit brengt hij regelmatig ten gehore in de Berlijnse Panorama Bar en hij zet het ook op plaat. Zijn bijzondere interpretatie van Stravinsky’s ‘Le Sacre du Printemps’ uit 2009 staat ons het meeste bij. Ook ’17:50′, dat uitkomt bij het label Macro, is een album dat erg ver van doorsnee techno afstaat. Geen ordinaire dansplaat maar ondanks de soms stevige beats een ingewikkeld luisteralbum. Goldmanns patronen en geluiden zijn obscuur en onbekend. Industriële melodieën met een funky basloopje herhalen zichzelf eindeloos op minimalistische slagwerkpartijen. Goldmann is ingenieus. Hij doet soms zelfs denken aan Ricardo Villalobos, maar ’17:50′ is minimaler. Ondanks dat het luistergehalte hoog is, kan er op sommige nummers redelijk bewogen worden: ‘Carrion Crow’ en ‘Adem’ zouden niet misstaan in een club als die Panorama Bar en hebben het vermogen een vloer vol te krijgen. ‘Kampong Pressure’ is daar dan weer te minimalistisch voor, maar met mechanische en spookachtige geluiden zeker niet saai. ’17:50′ is een mooi compromis tussen experimentele techno en toegankelijke dansmuziek. Aandachtig luisteren en analyseren in een luie stoel, of in een trance dansen tot de zon op komt. Goldmann kan zich met ’17:50′ (nog altijd) scharen onder de dansbare technohelden én de avant-gardistische deejays van deze wereld.