Dat Wand onder de vleugels van garage-übergoeroe Ty Segall is grootgebracht (hun eerste plaat kwam uit op zijn God? Label) bewijst hun releasetempo. Deze ‘1000 Days’ is hun derde plaat in een dik jaar tijd. Psychedelische rock gelardeerd met fuzzy gitaren is nog steeds waar ze goed in zijn, dat bewijst deze plaat, ook al doet de stem van Cory Thomas Hanson ook dikwijls aan de meester denken. ‘Grave Robber’, ‘Paintings Are Dead’ of ‘Lower Order’ deden ons alvast met ons hoofd knikkend rond de salontafel hoppen. Ook zijn ze meesterlijk in op het eerste gehoor lieflijke neopsychedelische popsongs die dan toch gevaarlijke weerhaakjes blijken te verbergen. ‘Broken Sun’ met zijn grommende synths en steeds kwader klinkende gitaren bijvoorbeeld. Er mogen alweer, zoals op hun twee vorige platen, al eens andere zijwegen worden ingeslagen ook, met meer experimentelere nummers als gevolg, zoals de ritmische spielerei in ‘Dovetail’ bijvoorbeeld. Synthesizers zijn ook prominenter aanwezig. Check daarvoor de vooruitgeschoven single ‘Stolen Footsteps’, waarin haperende blikken percussie door ijle, losgeslagen synths wordt begeleid, hetgeen resulteert in een hypnotiserende psychedelische popsong. De plaat baadt heel dikwijls in een trippy sfeer van uitgelopen vloeistofdia’s, zalig glimlachende deernen die in het rond draaien als een derwisj op LSD en overal rondom ons heen ploppen zonnetjes, naakte blondines en gekke vuurdansen op. We zijn er voor in behandeling, maar momenteel lijkt geen enkel medicijn aan te slaan. Of het zouden de uit de bocht vliegende gitaren moeten zijn, die de plaat toch nog de nodige rock-‘n-roll geloofwaardigheid geven. De plaat is voorbij voor je het goed en wel beseft, maar dat is een avond stappen met de meest geflipte onder onze vrienden ook en toch denken we er altijd met heel veel plezier op terug. Dat zal met deze release niet anders zijn.