‘Ψ’, de titel van de nieuwste plaat van Patten, spreek je uit als ‘psi’, maar dat had beter ‘sci fi’ geweest. De elektronische muziek van dit Frans-Britse duo klinkt immers erg futuristisch, vol kromgetrokken synthlijnen en beats die als kometen langs je heen scheuren. Sindskort bestaat Patten naast producer D ook uit een vrouwelijke helft, die zich simpelweg A laat noemen. A neemt ook de zang voor haar rekening, die eveneens vrij onaards, heel apathisch en haast weg van de wereld klinkt. Toch overtuigt ‘Ψ’ niet helemaal. Een slecht album is het zeker niet, maat wel een stap terug na het geweldige ‘ESTOILE NAIANT’, het vorige album van Patten dat veel gelaagder was, dieper geworteld zat, moeilijker te doorgronden ook, en op zo meer te bieden had. “Het voelt ongerepter aan. We hebben geprobeerd beknopter en scherper te zijn met wat we in elk nummer hebben gestoken en met wat we eruit hebben gelaten”, zo lichtte patten de koerswijziging zelf toe in het magazine Dazed Digital. Maar voor ons mocht het er gerust wat experimenteler aan toe gaan, wat dieper snijden. De titels zijn vrij cryptisch (’51-61-6′, ‘Yyang’, ‘Pixação’), maar de muziek valt iets te makkelijk te decoderen. Denk aan de Venezolaan Arca in een weinig avontuurlijke en geïnspireerde bui. Op een podium zou Patten het gewaagder aanpakken, en je onder meer met imposante beelden onderdompelen in een geheel eigen universum. Daar willen we het nog een kans geven, maar op plaat weet Patten ons jammer genoeg niet langer helemaal in te pakken.