Dinsdagavond, simpelweg doordeweeks even naar Brussel rijden om de tijd uit het oog te verliezen en je slaafs over te geven aan de ritmes van de nieuwe lichting elektronische namen. Dat maakte ik tenminste mezelf wijs. Een uur later had ik al meer naar het scherm van mijn slimme telefoon gestaard dan mijn voeten opgelicht.
Chaos in de tijdsaanduidingen. Old Apparatus lijkt van de affiche verdwenen. De vriendelijke heer achter de info-balie weet ook niet meer. “Er zijn maar twee zalen.” Ik keek om me heen. Zuchtte, teleurgesteld en ontgoocheld. Een tikje voor 21 uur hol ik de trappen af. Ik ontdekte de vergeten derde ruimte, ‘Studio M’. Acht wachtenden en Old Apparatus, wachtende op meer publiek. “We’ll start in about 15 minutes.” Daar gaat het tijdschema. Binnen 45 minuten moet Holy Other in de grote zaal aantreden. Zijn debuut ‘Held’ sierde het jaarlijstje op onbekende hoogte. Old Apparatus ook. Chaos in mijn hoofd en op het podium. Waar blijft het publiek, waar blijft de muziek? Technische panne. Langzaam rijst de twijfel: “Was Sendai in Gent geen betere optie geweest?”.
Een knop wordt omgedraaid en de eerste noten dwarrelen de timide ruimte in. Alsof het allemaal veel te lang te rustig is geweest, houdt Old Apparatus maar even halt bij hun klankvormende breakbeatpalletten. De VJ lijkt nog even de kluts kwijt en zijn beeldenstroom roept stiltes in. De muziekmakers van de band gaan door. Er wordt geen sfeer geschept, er moet gedanst worden. En dat terwijl het publiek in te krappe stoeltjes is ingekneld. Ook Old Apparatus zit niet stil. Kon je hen, als kniesoor, in november tijdens hun passage op Le Guess Who nog enigszins betichten van iets te schatplichtig te zijn aan de dystopische klanken van Burial, dan opteerden ze vanavond voor een krachtiger, baldadiger geluid. De boxen kreunden onder de sfeerschepping, maar zodra de zwaar graaiende beats er doorgejaagd werden, smolten alle stoorzenders. De band leek het dub-verhaal van zich af te schudden en flirtte naar het einde met meer Kosmische tonen en zware tussen breakbeat en techno-twijfelend ritmes. Zitten blijven voelde zo stom.
In zeven haasten naar boven hollen om toch nog wat Holy Other mee te pikken. In welke ruimte stond hij ook weer? Waar is zijn cape? Twee jaar geleden overstuurde hij nog het PA-systeem van MIDI Theater tijdens Incubate. Een jaar later maakte hij ‘Held’. In 2013 is hij helaas het laatste levende bewijs dat witchhouse echt een tijdsgebonden genre was. Het boeide niet en de hipsters rondom maakten het nog minder uit. Er is een uitweg. De Duitse schilder Neo Rauch exposeert in Bozar. Immens grote schilderijen, opgehangen in een tegengestelde chronologie vertellen zijn verhaal van het leven voor en na de Duitse eenmaking. Het is een verdwalen in dromen en realiteit, in kleuren en strakke lijnen, in personages en verhalen. Ik verlies de tijd uit het oog en dwaal verder door de kamer en prullaria van Francis Bacon.
Terwijl Bozar kreunt onder de zware bassen van D/R/U/G/S en Squeaky Lobster. Ik loop radeloos door Bozar en hou halt op de benedenverdieping. Het podium staat raar opgesteld. Een massa mensen die willen dansen, maar er is de ruimte niet. Het lijkt dat de logistiek de keuze van de avond gaat bepalen. Letherette of Lapalux? De nieuwste Ninja Tune-hype of volg ik slaafs het Brainfeeder-keurmerk dat ook wel zijn beste tijd heeft gehad. Acts die willen klinken als FlyLo klinken als FlyLo als acts die willen klinken als FlyLo willen klinken. De plaat liet me al koud. De eerste twee songs beroeren me nog minder en ik heb nog steeds niet gedanst. Opnieuw naar D/R/U/G/S. Als zwervende nomade vind ik eindelijk het slaafse ritme in het tijdelijke hipsterparadijs. Ik wil uren doorgaan maar Letherette zet in. Jets laat nog een uur op zich wachten en het te weinige slaap van het voorbije weekend laat zich voelen. Een andere keer dan maar.