Eerste verslag van het 17de nieuwe muziek festival November Music, dat plaats vond van 11 t/m 15 november in Den Bosch.
De meest prangende vraag als rechtgeaarde Johnston fan is natuurlijk: ‘Hoe klinkt die man begeleidt door een heel ensemble?’ Het BEAM Ensemble bestaat uit zeer getalenteerde muzikanten. Zij zullen de ambitie hebben, samen met orkestleider Bart van Dongen, veelal echte Daniel Johnston klassiekers uit te voeren. Maar Johnston zelf? Luisterend naar zijn laatste album worden zijn hersenspinsels tenenkrommend verklankt door een kermisband. Wie zit daar nu anno 2009 op te wachten.
Johnston opent woensdagavond solo.Voor een vrijwel uitverkocht W2 begeleidt hij zichzelf op gitaar. Zenuwachtig, gehaast en manisch gedreven geeft hij zichzelf geheel aan het publiek. ‘Hi, How Are You’. Dat voelt intiem. Hetgeen de kracht is van zijn songschrijverschap. Kleine breekbare liedjes, bestaand uit simpele akkoordenschema’s en directe teksten. Okay, nergens klinkt Johnston stemvast en van instrumentbeheersing is eigenlijk ook geen sprake, maar de man en zijn muziek grijpen je naar de keel. En je smelt voor dit grote kind.
Dan is het de beurt aan BEAM om samen met Johnston verder door zijn rijke repertoire te laveren. Maar vanaf de eerste tonen stapt BEAM in één van de grootste valkuilen op begeleidingsgebied. Ze laten de intimiteit en simpliciteit van Johnston achter zich. Beantwoorden in de arrangementen niet aan de integriteit van zijn songs en laten Johnston letterlijk en figuurlijk zitten in zijn eigen eenvoud. Tegenover de lofi attitude van Daniel Johnston wordt er een high tech orkestratie geplaatst, die zelfs tijdens het instrumentale intermezzo tot slaapverwekkende proporties uitgroeit. Natuurlijk kan je concluderen dat er knap wordt gemusiceerd, maar er wordt volledig voorbij gegaan aan de intentie van dit event. Natuurlijk geniet Johnston volop. Hij staat in het middelpunt van de belangstelling, maar zelfs met zijn simpele gedachtegang bemerkt hij tijdens de instrumentale stukken dat hij alleen hier en daar een mopje mag tappen en nog echt een volgend instrumentaaltje moet afwachten voor hij weer aan de beurt is. Wat er aan het eind van de rit overblijft zijn twee klein gehouden pareltjes ‘Devil Town’ en het slotstuk van de avond ‘True Love Will Find You In The End’. Juist bij dat laatste eenvoudige tekstregeltje en muziekje pinken zowel publiek als musici een traantje weg. Toch even Daniel Johnston op zijn mooist.