Cut the midrange, drop the bassline

No Bounds in Sheffield, Engeland, is nog maar twee jaar oud en voelt nu al als een wereldfestival in de categorie Mutek, Unsound en Rewire.

Dat heeft natuurlijk te maken met de overtuigende, internationale line-up. Artiesten als Aisha Devi, Errorsmith, Volvox en Paula Temple geven een grenzeloze allure aan No Bounds.

Misschien belangrijker dan deze globale programmering is de aandacht die No Bounds besteedt aan muziek uit de staalstad zelf. Juist daardoor hangt er een unieke sfeer op het festival die op geen enkele andere plek te reproduceren valt.

China

Tijd voor een stukje geschiedenis. Het in Yorkshire gesitueerde Sheffield stond eeuwen bekend als de absolute top van de staalproductie. Sinds de negentiende eeuw werden vanuit Sheffield scheermessen, wapentuig en kookgerei geëxporteerd naar alle uithoeken van de wereld.

Door de globale verspreiding van kapitalisme en de vrijemarkthandel na de Tweede Wereldoorlog kwam de regio echter in de problemen: staalproductie werd overgenomen door goedkopere producenten uit China en India.

Sheffields ziel

De economische crisis van de jaren 1980 trof Sheffield zwaar. De trotse industriestad moest als gevolg daarvan een haast onmogelijke transitie maken van noeste arbeid naar kennisindustrie.

De geest van het oude Sheffield voel je nog overal in de stad. Fabrieken maken een groot deel uit van het bruingrijze decor. Nu zijn ze gevuld door galerieën, bierbrouwerijen en net te dure eettentjes.

In sommige gevallen zijn ze nog lege hulzen, stof vergarend tot progjectontwikkelaars ze omtoveren tot kapitaalparadijzen. Het is niet onterecht om Sheffield te omschrijven als het Britse Detroit.

Aphex Twin

Een vergelijking die vooral hout snijdt als we de lokale muziekscene erbij pakken. In Sheffield richtten Steve Beckett, Rob Mitchell en Robert Gordon in 1989 het iconische Warp Records op.

Hun eerste release van Forgemasters (een verwijzing naar een lokale fabriek) zette een nieuw toon in de elektronische muziek: subtiele bleep and bloop techno met eclectische samples en obscure invloeden.

Noem Warp en je denkt gelijk aan Aphex Twin, Autechre, Boards of Canada en Nightmware on Wax. IDM, trip-hop en andere vormen van experimentele dansmuziek hebben we mede te danken aan deze regio.

Bassline

Flashforward naar nu, waar Sheffield de geboortegrond is van een totaal ander subgenre: een Frankensteincreatie met lichaamsdelen van Britse stijlen als jungle, vroege dubstep, grime en garage: Bassline.

In Nederland zijn we er nog niet zo bekend mee (zoals altijd met Britse genres), maar in Sheffield is het gigantisch. De vrijdagavond Warehouse-rave op de geweldige hoofdlocatie Hope Works stond met dank aan lokaal label Off Me Nut records volledig in het teken van Bassline.

Grime

Zij voorzagen de dansvloer van opzwepende Britse clubmuziek, waardoor de vrijdagnacht meer op een lokale rave dan op een internationaal festival leek.

Hoogtepunt was legendarische grime-dj Spooky. Zelfs deze gerenommeerde artiest maakte gretig gebruik van Sheffield bassline in zijn set.

Algorave

Het vormde een welkome afwisselingen van de technosets in het pakhuis. Een kleinere stookkamer, in een ver hoekje van de locatie was op de vrijdagnacht overgenomen door een ander Sheffields collectief.

Algorave is een internationaal netwerk van programmeurs-artiesten die live deejaysets in elkaar coderen. Met een beamer projecteren ze hun ms-dos commando’s op een muur zodat het publiek mee kan kijken met hun algoritmische livesets.

Algorave nodigt geïnteresseerden constant uit om deze vorm van componeren ook op te pakken. Tijdens het festival gaven ze een toegankelijke workshop dj-coderen om de afstand tussen mens en technologie te verkleinen in plaats van te bevestigen.

Inclusief

No Bounds is een inclusief festival. De vele workshops en lezingen (onder andere van Discwoman, Planet Mu en Warp-vormgevers The Designers Republic) vormden een goede gelegenheid voor ontmoetingen.

Maar de echte ontmoetingen gingen eigenlijk vanzelf. Tijdens de openingsavond zat ik aan tafel in een Maleis restaurant met muziekvernieuwer Mark Fell, zijn minstens even getalenteerde zoon Rian Treanor, diens muzikale partner Nakul Krishnamurthy en de extreem getalenteerde Richard McMaster van The Modern Institute.

Daarna blijf je elkaar steeds tegenkomen – zo compact is het festival – waardoor je het gevoel krijgt dat je in Sheffield nooit alleen ravet.

Mark Fell

Het diner met Fell voelde als vanzelfsprekend omdat zijn aanwezigheid overal voelbaar was op het festival. Op zaterdagmiddag verzorgde hij een deel van het programma met een ijzersterke, maar ook veeleisende programmering.

Treanor en Krishnamurthy gaven een sterke liveshow waar synthesizerdrones als een nevel over scherpe, polyritmische percussies hingen. The Modern Institute bracht een wilde liveset die gemiddeld bleef steken op 180 beats per minuut. De set dwong de luisteraars om op te staan en de vermoeide benen te gebruiken.

Videoclips

Klein speelde nieuw materiaal dat zo rijk klinkt dat het om veel luisterbeurten vraagt om echt te doorgronden. Theo Burt kwam met een wel heel bijzondere show: hij haalde allerlei populaire muziekvideo’s (van Beyonce tot Pussy Jungle) door een keten aan audiovisuele effecten en speelde die af op keihard volume.

Het was af en toe ondragelijk om zijn bewerkte popmuziek te luisteren, maar ook bijzonder inspirerend. Vooral het einde van zijn set, waarin hij een clip van Pussy Jungle tot tergends toe vertraagde was een geweldig moment vol suspense waarbij het hele publiek zijn hart vast moest houden. Het voelde als complete ontlading toen de hypergestileerde video eindelijk tot stilstand kwam.

Mike Paradinas

Dit programma bleek een goede opwarmer voor wat die avond zou volgen: een avontuurlijke, internationale line-up vol met verassingen. Zo deed Mike Paradinas een deejayset voor een publiek van één: de journalist van Resident Advisor die al binnen was voor Hope Works haar deuren opende.

Wat ik wel heb meegekregen was Paradinas’ vrouw Lara Rix-Martin, de altijd overtuigende Aïsha Devi, Volvox, Machine Woman, Object Blue en Errorsmith.

Kampire

Het absolute hoogtepunt was Kampire, een opkomende deejay uit Oeganda die Nyege Nyege dit jaar omver blies en dat in Sheffield gladjes overdeed met waanzinnige polyritmische house, gecombineerd met grime, dubstep, gqom, kwaitu en allerlei andere clubmuziek die ik niet eens kan onderscheiden omdat het allemaal zo goed in elkaar overvloeit.

Haar opzwepende set was het ultieme concentraat van No Bounds: eclectisch, grenzeloos, maar met een duidelijke focus op de dansvloer. Daarna kwam de enige domper van het festival.

Muziekjournalist Joe Muggs verzorgde niet alleen alle talks van het festival, hij kwam ook met een teleurstellende, onhandige gespeelde deejayset zonder enige consistentie. Hij jaagde na Kampire en Errorsmith de opgewarmde tent leeg, waardoor iedereen bij een tamelijk voorspelbare technoset zijn heil zocht.

Herkenning

Dit was de enige misser. Niet dat de organisatie van No Bounds perfect was. Timeslots werden zonder aankondiging omgewisseld, soms was er onduidelijkheid over locaties. Ik liep rond met een badge van MixMag –, maar inhoudelijk zat alles geweldig in elkaar.

Dat bleek ook weer op zondag, een aanzienlijk rustigere dag met intiem feestje als afsluiter. Van het Hope Works-pakhuis ging het naar een lokale gaarkeuken met sets van live techno-artiesten. In het publiek vond een feest van herkenning plaats omdat alle No Bounds Die Hards er nog steeds waren.

Ambient

Hun geluk kon niet op toen de oprichter van Hope Works en No Bounds, Liam O’Shea AKA Lo Shea het festival op toepasselijke wijze afsloot. Ook zijn set was een distillatie van de energie die het hele weekend aanwezig was.

Hij combineerde diepe techno met overweldigende new age ambientgeluiden. Hij gooide de effecten van zijn mixer zo ver open dat de textuur van de clubmuziek volledig samensmolt met de ambient. Dit is het dj-ambacht, waar Sheffield trots op mag zijn.

Stratosfeer

Minutenlange geluidsexperimenten leidden uiteindelijk tot hoekige footwork en extatische old school jungle. No Bounds was een weekend opgestegen tot de stratosfeer en zakte uiteindelijk weer af in Engeland.

En nog specifieker in staalstad Sheffield die we eigenlijk een muziekstad zouden moeten noemen. Dat heeft No Bounds 2018 wel bewezen.

Gezien: No Bounds Festival, Sheffield (UK), 12-14 oktober 2018