Het Brugotta Festival gaf enkele Brugse creatieve underground artiesten carte blanche om op een unieke locatie hun ding te doen.
Een niet alledaags cultureel evenement werd op poten gezet door radiomaker en gastcurator Bram Hagers (Oneirich). We waren er als de kippen bij om deze zwartgeblakerde geluidsescapades (en dit vlakbij onze achterdeur) te kunnen meemaken.
De voormalige en gestripte parochiekerk werd al vanaf de eerste act onder spanning gezet. Drohgt (Hannes Devreese) liet onmiddellijk de oude bepleisteringen kraken onder een muur van industriële drones. De geluidskunstenaar gebruikte analoge toestellen om ranzige noise-lagen in zijn drones te verweven. Een geprojecteerde Japanse horrorfilm (Tetsuo: The Iron Man 1) zorgde voor een bizarre sfeer. Het publiek keek verrast en gebiologeerd toe hoe klank en beeld versmolten tot een beklijvende act. De pornografisch geïnspireerde beelden van machinale geslachtsorganen en verstijfde gezichten van panische angst werden door de donkere en scherpe elektronische klanken vervaarlijk versterkt. De ratelende elektronische geluidsgolven stopten net op tijd om niet in verveling te vervallen. Hier en daar verscheen toch een handje voor de mond. Drohgt zorgde meteen voor een dreun van een openingsact.
Een kleine pauze om te bekomen van deze eerste onwaarschijnlijke trip was meer dan welkom. Oneirich gaf onmiddellijk blijk van inspiratie en aanpak. De bezieler achter het mediaplatform voor duistere muziek The Kult of O, liet een gevarieerde set horen. Dark ambient structuren werden afgewisseld en vermengd met duistere experimentele geluiden. Bram Hagers creëerde zelfs met een oude, in trilling gebrachte autoantenne, bizar gefluister in deze avontuurlijk set. De achtergrondprojecties waren mysterieus en gaven een tijdloze gewaarwording. De muziek had genoeg scherpe kantjes en bleef boeiend tot op het einde. Een knopje losdraaien door de spanning kan bij iedereen gebeuren. Gelukkig wist Bram Hagers zijn vallende zweetdruppels in goede banen te leiden en geen onverwachte kortsluitingen in deze interessante performance te veroorzaken. Oneirich heeft net een nieuwe cd (‘Kelipot’) uit die op zijn Bandcamp pagina te vinden is.
De oude kerk werd in rook gehuld en alle sferische verlichting werd gedoofd. Lugubere elektronica met doffe Laibachiaanse beats introduceerden het optreden van Defcon Denied. De geprojecteerde visuals waren uiterst verzorgd en bleken eigen creaties van Defcon Denied (Björn Brysbaert) zelf. Het was even zoeken waar de artiest in het gebouw plaats genomen had. Op veilige hoogte verborgen, waar ooit de kerkorgelist zijn kunsten liet horen, zat Björn Brysbaert als een vergeten monnik de laptop te bedienen. Defcon Denied liet ons proeven van industriële elektro voorzien van de nodige pompende en ijle beats. De nadruk van dit optreden lag op de kunstzinnige beeldprojecties. Een timide Björn Brysbaert wilde de aanwezigen meenemen in een duistere trip van beeld en muziek. De sfeer zat goed maar het tekort aan decibels (lees wettelijke limieten) zorgden ervoor dat het beeld won van de muziek.
Brugge, die schone werd (eindelijk eens) die duistere. De Brugotta Festival-avond van The Kult of O was een schot in de roos. Op een fantastische locatie kon men een raadselachtig spektakel van beeld en geluid in de breedste zin van het woord beleven. Er broeit iets obscuurs in het romantische Brugge.
Gezien: Brugotta Festival-avond met The Kult of O: Drohgt, Oneirich en Defcon Denied – Heilige Familiekerk, Brugge – 2 mei 2019
Tekst + Foto’s: Patsker Omaer Beguin
