André Pasquet (drums), bassist Lucas Morin en de gitaristen Benjamin Bonaventure en Simon Ripoll-Hurier (de eerste voor de melodie, de tweede voor het ritme) hebben een grote voorliefde voor surfmuziek met elkaar gemeen. Het genre werd indertijd gedefinieerd door onder meer The Ventures, The Challengers, The Astronauts en bij het grote publiek uiteraard ook The Shadows. Het zijn de grote voorbeelden voor dit Franse kwartet, al doen ze er alles aan om een eigen geluid te creëren. En het moet gezegd, ze slagen behoorlijk goed in hun opzet. Les Agamemnonz noemen zichzelf een band die als medicijn kan dienen tegen elke vorm van depressie of droefenis. Of als een antidotum tegen de koude winterdagen die eraan staan te komen. Vrolijk houden ze het in elk geval, of toch meestal. In ‘Yürüyüşü’ menen we een melancholische ondertoon te ontwaren. Ook ‘Ã Palavas-Les-Flots’ ontsnapt er niet helemaal aan, met zijn typische Ennio Morricone-sound. Imiteren doet het kwartet geen enkel moment. Zelfs niet als we de cd integraal na elkaar beluisteren. Dat schrijven we zo omdat de cd het nieuwe album ‘Au Revoir’ (negen nummers) bevat, gevolgd door het naar zichzelf genoemde debuut (acht nummers) en nog één bonusnummer erbovenop. De vinylversie bevat slechts het nieuwste werk, waardoor we voor één keer beter af zijn met de cd. Extra pluspunt krijgt de band omdat er geen spoor te bekennen is van de obligate covers die zo vaak opduiken in dit genre. Op het debuut klinkt het kwartet net iets ruiger en wilder, terwijl de nieuwe songs verfijnder klinken. Zo krijgen we een mooi overzicht van een band die een oud genre van een fris kleedje voorziet.