Mandatarissen vormen een bijzondere gemeenschap in de wereld van de showbusiness. Als bestuurders van vennootschappen met winstoogmerk en verenigingen met een eerder bescheiden appetijt voor winst staan ze liever in de schaduw. Een mandaathouder cijfert zichzelf volledig weg: het gaat om de producten en diensten, niet om de mensen die er erachter staan. Zelden zie je dan ook een afbeelding van een mandataris op de verpakking van een product – vissticks vormen een zeldzame uitzondering.
In hun bescheidenheid onderscheiden mandaathouders zich van artiesten, die één en ondeelbaar zijn met hun werk. Zij moeten dus per definitie ook zelf gezien worden, wat zich vertaalt in een grotere persoonlijke ambitie. Waar de artiest immers maar één doel voor ogen heeft, met name een stijgende verkoop van het Kunstwerk middels een gestage groei van de Persoonlijkheid, zijn de doelstellingen van verenigingen en vennootschappen, verpersoonlijkt door hun mandaathouders, zoveel breder. Want, zo wordt wel eens vergeten, mandatarissen hebben een zware maatschappelijke verantwoordelijkheid. En die nemen ze zonder morren op. Loopt er ondanks alle daadkracht en expertise toch iets fout, dan slikken zij hun trots in en buigen ze deemoedig het hoofd. En ze vragen hulp – ze kennen hun eigen beperkingen, en die van hun personeel.
Toch hebben artiesten en mandatarissen meer gemeen dan op het eerste gezicht lijkt. In de eerste plaats hun creativiteit: die uit zich onder meer in productinnovatie en in fiscaal-boekhoudkundige aangelegenheden. Verder ook hun sociale vaardigheden: via netwerken dragen zij rechtstreeks bij aan de versterking van het sociale weefsel. En tot slot hun gedeelde aversie voor hokjesdenken: in het opnemen van hun mandaten laten bestuurders zich niet leiden door persoonlijke voorkeuren. En dat is maar goed ook: anders zou niemand nog investeren in saaie, ontastbare producten als energie.
En iedereen weet: creativiteit, sociale vaardigheden en een aversie van hokjesdenken zijn de sleutel tot succes in de showbizz. Een grotere zichtbaarheid van deze vergeten minderheidsgroep is dan ook maar een kwestie van tijd. De eerste stapjes zijn intussen gezet: mandaathouders geven nu al graag toelichting bij brede maatschappelijke fenomenen en tendenzen, middels expertises, opiniebijdragen en diepgravende interviews. De wereld wordt immers complexer met de dag, en dat genereert een enorme vraag aan duiding door specialisten. De grote sociaal-economische vraagstukken worden daarbij niet uit de weg gegaan.
Als voorbeeldfiguur in de maatschappij, en om de zaken enigszins begrijpelijk voor te stellen, geven ze graag inzage in hoe zij hier zelf mee omgaan. Zo komt de geïnteresseerde mediaconsument alles te weten over het evenwicht tussen de professionele loopbaan en het privé-leven van de mandataris, een thema op de kruising tussen sociale zekerheid en arbeidsmarkt.
Hierbij hanteren zij over het algemeen het model van multitasking, gecombineerd met een systeem van delegaties aan partner en nakomelingen. Maar de echt fundamentele dingen, de zaken die het verschil maken, die trekken ze persoonlijk naar zich toe. Zo koopt een vrouwelijke mandataris elke dag een kilogram verse garnalen voor haar gezin, die ze zelf (!) pelt. Een mannelijke tegenhanger, zo lezen we in een algemeen dagblad, staat elke ochtend om vijf uur ’s ochtends op om zijn gezin te verwennen met vers geperst fruitsap. Garnalen en fruitsap geven zo een gezicht aan de belangrijkste aandeelhouder van de familie, net zoals de mandaathouder hoe langer hoe meer het gezicht wordt van zijn vennootschap. Met dank aan de showbizz.