Wanklank #6: Een gortdroog tussendoortje over Alva Noto

Wat de hoofdtitel belooft

(De redactie van Gonzo (circus) heeft me verzocht een Wanklank-column te schrijven over Alva Noto. Ze verwacht opnieuw een “bijdrage van twee à acht bladzijden, in de typische polemische en barokke stijl van de rubriek”. Dat lijkt me echter geen sinecure. De muziek van de voornoemde Teutoonse techneut is immers zo zakelijk als … eh … iets dat zeer zakelijk is. Hoe dan ook, ik doe hieronder een poging.)

Dit is een column over Alva Noto. Alva Noto is de artiestennaam van Carsten Nicolai. Carsten Nicolai is een Duitse electronica-artiest. Hij is bekend om zijn experimentele electronica.

Zijn muziek is cerebraal en minimalistisch. Ze is melodieloos en soms ook ritmeloos. Zijn klankenpalet is sober. Het is een combinatie van ruis en elektronische microsamples.

Hij is een pionier van de glitch. Zijn cd Transform (2001) is een schoolvoorbeeld van dat genre. Hij is ook een baanbreker in de ambient noise. Zijn cd Xerrox, Vol. 1 (2007) is een schoolvoorbeeld van dát genre.

Volgens hipsters is het werk van Alva Noto virtuoze klankkunst goed. Volgens mij daarentegen is het postmoderne charlatanerie niet goed. De muziek als zodanig is immers niet genietbaar. Enkel het achterliggende concept is interessant.

Zo is Nicolais debuut Prototypes (2000) in theorie een belangwekkend experiment, met samples van elektronische omgevingsgeluiden. In de praktijk is de plaat echter een slaapverwekkend monotone en ijzingwekkend kille aangelegenheid kut. En die genuanceerde analyse is van toepassing op zijn hele oeuvre.

(Tja, ik raak niet verder dan het bovenstaande halfrijpe pennenvruchtje. Ik kan er begrip voor opbrengen indien u, de trouwe lezers van deze rubriek, zich allebei bekocht voelt. Dat kladje is immers zo steriel als … eh … de muziek van Alva Noto. En mijn woordenschat – ik ken ogenschijnlijk maar één vorm van één werkwoord – lijkt daar al even beperkt als diens klankenpalet. Maar laten we overeenkomen dat mijn mislukte vormexperimentje een doordacht conceptueel statement is: kurkdroge pulp over kurkdroge pulp. Da’s mega-meta! Drie hoeraatjes voor het postmodernisme, in de kunstgeschiedenis het tijdsgewricht waarin je kan wegkomen met half werk, zolang je motivering maar af is! Welaan, ik ga vlijtig voortniksen aan mijn [nog] steeds op stapel staande stukje over de slowcore-band Procrastination, berucht om de uitentreuren uitgestelde release van zijn langverwachte debuutalbum Perpetuum immobile. Ná het voetbal: de oefeninterland Liechtenstein-San Marino moet ik gezien hebben!)