De Nieuwe Gonzo
U hebt er langer op moeten wachten dan u van ons gewoon bent, maar hier is hij dan: De Nieuwe Gonzo (circus). En met ‘nieuw’ bedoelen we niet ‘hij lag deze ochtend op de deurmat, en er staat ‘september 2009′ op, dus hij zal wel nieuw zijn’. We bedoelen iets als ‘godverdomme, dit is duidelijk Gonzo (circus), maar Sudden Infant heeft ’em gecoverd, Girl Talk heeft de remix gemaakt en ten slotte heeft Leonard Cohen er alle ballast uitgesneden’.
Jawel: de Gonzo (circus)-redactie heeft zich teruggetrokken op de hoogste berg die in het budget paste (een terril in Charleroi, voor wie het echt wil weten), alwaar diep in het eigen hert werd gekeken, en vervolgens een sessie ‘teambuilding voor reeds serieus geteambuilde teams’ door Christian Van Thillo gevolgd. Christian vond dat de muziekjournalistiek anno 2009 iets meer aandacht mag besteden aan de Laura’s Pausini en de Kylieën Minogue van deze wereld, ‘omdat dat uitstekende producten en voor hun leeftijd best nog sappige wijven zijn’. We hebben dan maar beslist dat popmuziek weer mag, maar dat David Sylvian (p. 16) óók popmuziek maakt.
Op die terril-retraite hebben we ook even de geest van Opper-Gonzo Hunter S.Thompson aangeroepen. We parafraseren: “kids, het mag allemaal iets minder nuchter en correct. Van een beetje fictie in de journalistiek is nog niemand doodgegaan (mezelf uitgezonderd, maar dat telt niet, want ik heb auto-euthanasie gepleegd).” Boodschap ontvangen, Hunter, of mogen we – in het kader van de nieuwe subjectieve journalistiek – Gunter zeggen?
Alle gekken in een hokje: we hebben vergaderd tot we zuivere cafeïne zweetten, elkanders bloed konden drinken en we – aha! – eindelijk wisten hoe we de Gonzo (circus) het tweede decennium van de 21ste eeuw wilden intrekken (één stem meer en we waren een dagblad geworden dat u gratis bij de bakker en op de trein kon meenemen).
U hebt uw ogen niet in uw zak zitten en hebt dus gemerkt dat ‘de Gonzo’ ook een visuele make-over heeft ondergaan? Proficiat! Dat heeft u goed gezien. Met tegenzin zeggen wij gedag aan Janine, die de Gonzo (circus)-layout de afgelopen vijf jaar voor haar rekening nam. Maar als we het blad dan toch gingen heruitvinden, kon een talentenjacht er ook nog wel bij. Dus verwelkomen wij met open armen Kimberley, die met kop en schouders boven de driehonderd andere kandidaten-vormgevers uitstak.
Of we temidden van al dat format-gepeins en vormgeef-geneuzel ook een beetje over de inhoud hebben nagedacht? Wel: amper. Maar toch: we hebben een heroïsche discussie gevoerd over het verschil tussen Fidget House en Midget House. Het eerste bleek uiteindelijk een muzikale, het tweede een architecturale stroming. Of we een artikel moeten wijden aan Idjut House, blijft een lastige discussie. (We love you anyway, Pds.) Verder gaat het in Gonzo (circus) #93 als vanouds over kunst en muziek, natuurlijk. Lees op p. 28 hoe Master Musicians of Bukkake zich niet alleen ter inspiratie in Tibetaanse kloosters terugtrekken, maar meteen ook een Yeti meezeulen op tour. Of hoe Dylan Carlson – de man die ooit Kurt Cobain van een schietijzer voorzag en temidden van een druk-druk-drukke heroïneverslaving bijna per abuis de hedendaagse drone/doom-scene uitvond – eigenlijk een kattenmens is (p. 62). De rest laten we u graag zelf ontdekken.
De nieuwe Gonzo (circus) ligt voor u en we zijn benieuwd naar uw oordeel. Vroeger-was-het-beter brieven mogen naar redactie@gonzocircus.com. Maar feitelijk zijn we er nogal gerust op dat u gewoon een tweede én een derde abonnement afsluit. Doe er uw meest smakeloze collega een plezier mee of smeer desnoods uw arme oma er een aan; een beetje loyaliteit (aan ons) zou u niet misstaan.
Ten slotte willen wij ons nog even radicaal niet-akkoord verklaren met de Geluidsarchitect (p. 13): Michael Jackson was wél goed. Jammerlijk verdwaald na 1983, dat wel. Verder vinden wij Metallica natuurlijk ook kut met peren en luisteren we bij het ontbijt gewoon naar Menstruation Sisters en Merzbow, zoals iedereen.