Schrik niet: ook Gonzo (circus) heeft het in deze zomereditie over de festivals. Maar Gonzo (circus) zou Gonzo (circus) niet zijn als we het niet een beetje serieus zouden aanpakken. Nu ja, serieus. Dat onze kritische blik af en toe wat schalks wordt, moet u ons niet kwalijk nemen. We zijn ook maar mensen.
Maar het ontbreekt een beetje, vinden we, aan festivalkritiek. Ach, we begrijpen het wel; iedereen kent elkaar, er zijn sponsordeals, als vanzelf hoor je jezelf dan na een tijdje verkondigen dat Coldplay toch wel een bijzonder sterke afsluiter is. En dat The Black Eyed Peas een goede keuze zijn voor de variatie – want hokjesdenkers zijn we niet, meneer: wij luisteren ook naar hiphop (sic). De tijd waarin er met duffe artiesten gelachen mocht worden, is klaarblijkelijk voorbij. Dat is dan toch buiten Gonzo (circus) gerekend.
Allemaal een kwestie van smaak? Was het maar zo simpel. De kwestie is: programmator zijn bij een groot festival, het ziet er gewoon niet meer uitdagend uit. Ondanks de gulle prijzen die de sector zichzelf toebedeelt (“Beste festival! Beste line-up!”) zijn de meeste affiches een toonbeeld van saaiheid en voorspelbaarheid. Let wel: in bepaalde middens zijn dit kwaliteiten. Geen kwaad woord over risicobeheer, de creatie van werkgelegenheid en een gegarandeerd rendement. Maar in de culturele sector, of wat daar voor doorgaat, mag het toch iets meer zijn. Investeren in kwaliteit, iemand? Het ontwikkelen van een visie desnoods? Ach nee, er wordt gewoon op veilig gespeeld.
Als het zo zit, schuiven wij onze beste pionnen naar voren. Want wie is er beter geplaatst dan de collega’s van Frankfurt, de gevierde maar gevreesde columnisten op www.gonzocircus.com, om het festivalwezen kritisch door te lichten? Een primeur: Frankfurt maakt voor Gonzo (circus)#104 voor het eerst de overstap naar papier.
En als het goed is, zeggen we het ook. (sb) en (ks) maken een selectie van de festivals die er wél nog toe doen: die festivals waar de programmator geen titelvoerend budgetbeheerder is maar nieuwe muziek nog op de voet volgt. En proactief keuzes maakt, in plaats van braaf de overprijsde aanbiedingen af te wachten. Want dat zouden we wel eens vergeten: de grote festivals, die onevenredig veel aandacht krijgen in de meeste media, zijn gelukkig niet representatief voor de kwaliteit die we elders in de wei vinden, of in de stad, of in een bos.
Natuurlijk beperken we deze Gonzo (circus)#104 niet tot festivals alleen. Het zomerse cultuurembargo, daar doen we niet aan mee. Toegegeven, twee jaar geleden maakte zelfs uw eigenste Gonzo (circus) er zich schuldig aan: vindt u toch een zomernummer uit 2009, dan gaat het om een vervalsing. Maar dit kleine hiaat diende een nobel doel: twee maanden brainstormen en knutselen in de zon hadden we toen nodig om de Gonzo op te waarderen tot deze Nieuwe Gonzo. Want dat is hij nog steeds. En dus hebben we ook nu weer een schare vernieuwende artiesten aan de haak geslagen voor een gesprek – we vermelden ruisgrootmeester Jefre Cantu-Ledesma en de sludgemetalheads van Zoroaster, maar ook The Soft Moon, Prince Rama, EMA, Wu Lyf en Kaboom Karavan. Verder signaleren we er weer duchtig op los met veelbelovende bands als Belong, Death Grip en True Widow. Genoeg aankondigingspolitiek, onversneden inhoud leest u vanaf de volgende bladzijde.