‘Slow Focus’ begint met iemand die op een stel toms zit te beuken, waar al snel een zware beat onder wordt geschoven. De ene na de andere knorrende en schrapende synthesizer tuimelt er overheen, en een paar minuten later is de boel volledig dichtgesmeerd, terwijl het nummer als een tank vooruit rolt. Wanneer de muziek terug dendert na de breakdown, wordt de melodielijn gespeeld met een dosis feedback. ‘Brainfreeze’ heet het, em dat komt aardig in de buurt. Fuck Buttons winden er geen doekjes om: hun derde plaat is traag, vuil, groots en dat zullen we weten ook. Waar de voorganger ‘Tarot Sport’ sterk leunde op de space en trance van techno, staat ‘Slow Focus’ met beide voeten op de grond. De beats zijn ontleend aan hiphop, het duidelijkst op de ‘Stalker’ en single ‘The Red Wing’ (en de bling op de hoes misschien ook wel), en in plaats van in de wolken, lijken de heren het hoofd eerder in gruizige rook te hebben. In de mainstream pers is de plaat op verschillende plaatsen aangeduid als een “rock-album zonder gitaren”, maar dat doet het tekort. Ja, het is luid en gruizig, maar nergens een formule zoals rock dat toch vaak is. Naast de drie nummers die bij de eerste keer luisteren direct op je nek springen en op je hoofd beginnen te beuken – naast de voornoemde single en opener ook de dijk van een afsluiter – zijn er nog vier die minder direct zijn, maar de plaat tot een groot geheel smeden, zoals het donkere arpeggio-fest ‘Year Of The Dog’, en het gestaag groeiende ‘Stalker’ dat de luisteraar onverbiddelijk meesleept. Op ‘Hidden XS’ demonstreert het duo tenslotte hoe je met een eindeloos dalende thema, breedbeeld stofzuigersynths en hypnotische herhaling iets van dit kaliber tot een dramatisch einde brengt. Geweldige plaat!