Tussen 2012 en 2015 woonde Willem Sannen in het noordelijke gebied tegen het centrum, nabij het station Brussel-Noord. Het gebied wordt gedomineerd door, naast het Noordstation, kantoren, hoteltorens en een overwegend functionele stedelijke uitleg. In die periode maakte hij op verschillende plekken geluidsopnamen, die Sannen heeft verwerkt tot een kort album. Hij biedt ons beslist geen rechttoe rechtaan field recordings; de vaak herleidbare geluiden zijn onderling en met bewerkte opnemen gecombineerd. Openingsnummer ‘Apartment’ begint al met vervormde stemgeluiden (een radio?), gevolgd door vage buitengeluiden, dan sleutels, sloten, deuren, een lift. Het daaropvolgende ‘Commuters’ begint met het geluid van een stromende douche, waar langzaam het geluid van forensenstromen uit naar voren dringt – waarbij de diepte prachtig hoorbaar is. Ook hier bewerkt Sannen de opnamen: het geluid van de stappen en stemmen van forensen versnelt en verhoogt (een effect dat mij iets te anekdotisch is) en aan het einde van de compositie horen we een druppende kraan. Daarmee ondermijnt hij een puur verhalende chronologie en worden de composities eerder impressies en sferen. ‘Corridor’ is daar een sterk voorbeeld van, met een zwevende drone waarvan de bron onduidelijk is. Ongetwijfeld zal het in deze context bij elke luisteraar associaties oproepen. ‘Place Rogier’ is een hoogtepunt in de zuiverheid en gedetailleerdheid van de field recordings, met een mooi evenwicht tussen herkenbaar en abstract. We horen vaag de stedelijke geluiden: een ver geruis, een sirene, vogels. Maar ook een hard, metalig schrapen en aan het einde een ruisende drone, die een wegdenderende trein blijkt te zijn. Sannen laat ons, in loepzuivere opnamen en op sfeer gericht composities het stedelijk leven horen, maar niet de levendigheid. Dit is het stedelijk leven dat eenzaam voelt en vervreemdt, soms beklemt. Een overtuigend album.