Knetterende grootstadsblues

Al sinds 2003 werkt Jon Philpot met drie medeplichtigen onder de alias Bear In Heaven aan een sound die pas met het recent verschenen ‘Beast Rest Forth Mouth’ de wereld lijkt te veroveren. Pitchforkmedia prees het album de hemel in en bestempelde het als ‘Best New Music’ met de woorden “Je iPod is te klein voor deze sound: je moet je er helemaal in onderdompelen.” Met deze gebruiksaanwijzing in het achterhoofd, ontdek je het bij beluistering al gauw zelf. Met hun immense geluid, dat schatplichtig is aan het geruis van My Bloody Valentine en de manische psychedelica van Animal Collective, neemt Bear in Heaven je al gauw in de wurggreep. Het is shoegaze, elektro, ouderwetse krautrock. Het klinkt groots, volgestouwd met reverb en mantrarijke gitaren. Bear in Heaven is synoniem aan een oud krautrockgeluid dat met analoge synths wordt opengereten.
De roots van de band gaan terug tot Atlanta, waar de slaapkamervlijt van de 19-jarige Jon Philpot muzikaal vorm kreeg. Met een handvol ‘wat is popmuziek’-vraagtekens en een platenkast gevuld met minimalism en experimentele muziek ontdekte Philpot de zijwegen van de popmuziek. Het leidde tot een eerste opvallende ep, ‘Tunes Nextdoor To Songs’. Plots wilden vijf andere jongens deel uitmaken van zijn band – van wie er na een tijdje slechts drie overbleven. Met een enkeltje Brooklyn op zak verkasten de heren van het weidse Zuiden naar het dichtbevolkte Noorden. Het nieuwe stadsritme bepaalde een nieuwe sound. Zeven minuten werden drie minuten en Bear in Heaven werd synoniem voor een eigen geluid – al knipoogt dat geluid af en toe naar Yeasayer, Jane’s Addiction en Can.

Meer info

Dit artikel verscheen eerder in ‘Gonzo’s Signalement’ in Gonzo (circus) #96.
Bear In Heaven speelt op donderdag 19 augustus in de Chateau op Pukkelpop (11u50 – 12u30).
www.bearinheaven.com

Discografie

Red Bloom of the Boom (2007, Hometapes)
Beast Rest Forth Mouth (2009, Hometapes)