Zaterdag is traditioneel de hoogdag op Dour Festival. Het meeste volk, de dikste acts, en een collectieve feestroes die ‘s avonds bijna organisch z’n hoogtepunt zal bereiken. In dit tweede deel van ons Dour-parcours steekt Gonzo graag een handje toe om u deskundig door de overweldigende programmatie van die topdag te leiden, en tot slot geven we ook nog een aantal goeie tips mee om op zondag in schoonheid te kunnen afsluiten.
Zaterdag
Voor onze namiddagcocktail in de zon is de perfecte band op het juiste moment vereist- en vandaag staat die er zowaar: Cloud Control maakt meerstemmige zomerpop volgens het regelboekje van het genre. Bepaald niet vernieuwend, maar wel met de sprankel die bijvoorbeeld The Magic Numbers al na hun eerste plaat zijn kwijtgeraakt. Of zou de mojito toch beter smaken bij de eigenzinnige psych-soul van Electric Wire Hustle? Mochten beide opties tegenvallen, dan kunnen we nog steeds terecht bij oldtimer Johnny Clarke. Eén van de vele reggaenamen op het festival, maar zonder twijfel een klassebak met enkel hits op zijn conto.
We voelen ons ambtshalve verplicht om tenminste even Ghostpoet te checken- de revelatie van het moment, alhoewel de volledige plaat ons slechts bij momenten bij de lurven vat. Grote kans dat we alras toch bij Pariah zullen belanden, die het waarschijnlijk op een dj-setje houdt maar muzikaal wel pakken intrigerender lijkt.
Het zou ons verwonderen moest het optreden van Fool’s Gold de mist ingaan. Zonder twijfel wordt het eerder een deftig danspartijtje- hun amalgaam van Afropop, woestijnblues en popvocalen vraagt niet minder.
Saul Williams is eveneens verplichte kost. Al lang een gevestigde waarde, maar het blijft bewonderenswaardig wat hij heeft bewerkstelligd: een vrij moeilijke combinatie van indierock en woordkunst verteerbaar maken voor een groot publiek. In het verleden heeft hij bovendien bewezen dat hij z’n intieme stageshows perfect weet te vertalen naar een festivalpodium. Tussendoor gaan we toch even piepen bij Joker, al valt zijn optreden een beetje te voorspellen: een kundige dj-set die in niets afwijkt van de tientallen mixes die online te vinden zijn.
Herbaliser is alweer de juiste band op de juiste plek- vlak na het eten wat verpozen met een vederlichte funkband, meer moet dat niet zijn. Een stuk minder verteerbaar wordt Nosaj Thing, de koprijder voor de Californische Brainfeeder crew die de avond komt opeisen. Het valt te verwachten dat z’n aangekondigde ‘visual show’ alvast een technisch hoogstandje zal zijn. Wat dat betekent voor de doortocht van Flying Lotus, zeker wanneer die wordt vergezeld van Dorian Concept? Als ze zich er niet met een rondje plaatjesdraaien vanaf maken: de brainmelt van het jaar. Het is aan Gaslamp Killer om achteraf de brokken op een hoopje te vegen- en volgens de geruchten die ons vanuit Sonar toewaaiden, is hij in topvorm. Jammer dat we tegelijkertijd Luke Vibert moeten missen, een triphop-veteraan waar we altijd een zwak voor hebben gehad, en die we graag nog eens gedag willen zeggen.
Eigenlijk waren we ook opgetogen over de komst van House Of Pain, die toch een generatie leerden hiphoppen, al was het maar door de deur open te zetten naar ander en beter. Enkele recente Youtubes van de huidige liveshow deden ons enthousiasme wat bekoelen. Frontman Everlast is een pafferige ouwe knaak geworden, die futloos z’n rijmpjes opzegt en tussendoor de gitaar omgordt voor een flauwe cover van Johnny Cash. Maar goed, misschien passeren we toevallig langs het hoofdpodium op weg naar de biertent of de plashokjes. Waar deze avond zal eindigen, is in elk geval een groot vraagteken. Skepta, Tensnake, Cut Chemist, Ceephax Acid Crew… velerlei klanken met even zoveel kans op een feestje, we laten ons voeren door het moment.
Zondag
Het einde van de marathon is alweer in zicht. Gelukkig zijn op deze laatste dag de krenten makkelijk uit de pap te plukken. Goeie sludgebands zijn niet dik gezaaid in België, dus we kijken uit naar het Luikse Ultraphallus (binnenkort ook in uw Gonzo, trouwens). Bonaparte uit Berlijn lijkt zo gestoord dat we tenminste eens polshoogte gaan nemen. Maar de eerste naam die vandaag écht onmisbaar lijkt is Russian Circles. Instrumentale postrock met invloeden van zowel progmetal à la Rush als indierock, en een onberispelijke instrumentenbeheersing, de mislukte conservatoriumstudent in ons likt zijn baard. En het vormt een perfect opstapje naar Boris, de Japanse noise-grootheden die elk optreden voor verrassingen zorgen- al kan dat ook op een teleurstelling uitdraaien. Maar dit soort geestverruimende rock mag van ons gerust wat meer op de affiche van Dour, dus we gaan voorzeker supporteren.
Met Public Enemy staat er voor de vierde dag op rij een voormalige hiphop-glorie geprogrammeerd, maar deze heeft de meeste kans op slagen: naar verluidt is het een zeldzaam geval waar de combinatie met een liveband écht werkt, en bovendien verkeert Chuck D tegenwoordig weer in grote doen. We zijn dus voorzichtig optimistisch.
De hele dag lang worden we om de oren geslagen met reggae, maar de enige band uit die hoek waar we tijd voor willen maken is Groundation. Niet dat ze zo vernieuwend klinken, maar in het genre is het gewoon de beste live-act die je momenteel kan zien, en ze zijn vrijwel de enige in het aanbod die niet al vijf keer op Dour hebben gestaan.
De grote publiekstrekkers zeggen ons eerlijk gezegd weinig. Cocorosie vinden we al lang een paar aanstellerige tantes, en we hebben nog steeds geen idee wat er zo bijzonder is aan The Drums. De voornaamste reden om vandaag nog een tandje bij te steken en toch nog wat te blijven hangen? Hercules And Love Affair. Hun live-reputatie is wisselvallig, maar in het beste geval worden we even teruggeflitst naar New York circa de jaren 1980, en laat dat nu net de enige eighties nostalgie zijn waar we wel eens aan willen toegeven. Dus vingers gekruist, en met wat geluk rollen we naar huis op een glitterende discobol. En dankzij de festihut: dit jaar zónder hernia.