Ach, Dour. Had ik vorig jaar niet gezworen dat ik stilaan te oud ben aan’t worden for this shit, en dat het de laatste keer zou zijn? Een dure eed is het niet geworden: toen enkele vrienden voorstelden om dit jaar dan maar ouwezakkengewijs in een festihut te kruipen, waren alle bezwaren alweer van de baan, en waarschijnlijk zijn we zo weer vertrokken voor enkele jaren. Dus Dour 2011, luxe editie: we komen eraan!
Donderdag
Terwijl de jonkheid haar tent nog is aan’t opspannen, kunnen we er rustig en wat vroeger dan gewoonlijk aan beginnen, met een stukje Rolo Tomassi– enkele jaren geleden even een gloeiende hype omdat ze de lacune van wijlen The Blood Brothers zo mooi opvulden, én natuurlijk omwille van Eva Spence, het schattige meisje met de gorillazang. Twee jaar en een lauw ontvangen tweede plaat later is de belofte nog niet waargemaakt, maar onze Dour moet ergens beginnen.
Een tijdslot later beginnen reeds de problemen. Gaan we voor Belgisch? En zo ja: wordt het dan rake klappen met Drums Are For Parades, of de zachte zalving van Marble Sounds? Of gaan we gewoon voor het eerste danspasje van de dag, met The Budos Band? Een uur later kunnen we gelukkig probleemloos chauvinistisch zijn- tegenover Intergalactic Lovers staat enkel Misteur Valaire, en hun associatie met de one-hit scheet-in-een-fles Bran Van 3000 maakt ons niet bepaald nieuwsgierig.
- Gold Panda
We zijn wél benieuwd hoe Gold Panda zijn glitchende kabbelhouse live zal brengen- als hij ook maar een beetje de reputatie waarmaakt, komt dat wel goed. Met Martyn en Kode9 kunnen we daarna nog makkelijk enkele uren in de beats blijven hangen, maar om wat variatie te proeven lopen we waarschijnlijk ook eens langs bij de sympathieke afrofunkers van Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou en waarom niet, Kyuss Lives. Foals is een naam die we van verschillende hoeken krijgen aangeraden, maar voorlopig horen we “het” niet. Misschien volgt live wel de klik?
We zullen exact één nummer nodig hebben om te weten of Cypress Hill gaat voor een nostalgieset (goed) of blijft vermeien in wakke rapmetal (niet zo goed). Maar voor frisse hiphop wordt het toch eerder uitkijken naar Spank Rock, de gekke beatboxgeluiden van Primitiv en de nieuwerwetse scratchmaestros Beat Torrent. De hele Boys Noize/Tiga sound die de eerste feestnacht inpalmt kan ons niet zo bekoren, maar gelukkig kampeert elders ouwe getrouwe Laurent Garnier een vijftal uur achter de draaitafels, en Belgische hiphoplegende DJ Sonar maakt er laat in de nacht waarschijnlijk nog een lekkere block party van. Komt helemaal goed!
Vrijdag
Jezus Christus! Alleen al met het aanbod aan vooruitkijkende electronica kunnen we hier een hele dag zoet zijn, en toch nog een gevarieerd menu naar binnen spelen. Van de electropop van Totally Enormous Extinct Dinosaurs tot de pastorale folkbeats van Bibio, langsheen strakke future house met Joy Orbison, Untold en Pearson Sound, tot (we zeggen maar wat) de Dillabeats van Eskmo of de koning der ravende wobbles Rusko– stuk voor stuk zijn het zinderende beloftes voor een knallende set.
- Deerhoof
Toch gaan we er een punt van maken al die techneuterij op gezette tijden af te wisselen met wat goeie gitaren of een streep experiment- want ook op dat vlak valt er vandaag er stevig wat te beleven. Met Kylesa en Neurosis worden twee ankerpunten van de sludgecore neergepoot. Die laatste bewezen vorig jaar op Roadburn weer op een hoogtepunt te zitten. Tussenin dan toch nog maar eens voor Mogwai gaan, nog zo’n band die nooit lijkt teleur te stellen. Later op de avond wordt het uitkijken naar Deerhoof, en wat minder bekend dus iets meer riskant: Duchess Says, een stel Canadezen die evenveel voor Peaches als voor gekke mathrock lijken te gaan.
In dat verband: rare snuiters op het podium vormen ook een vast onderdeel van de typische programmatie op Dour. We hopen op tijd van de nacht hersteld te zijn om ’s middags Hoquets te kunnen meemaken, een intrigerend uitgesproken Belgisch groepje met zelfgebouwde instrumenten en songtitels als ‘Couques De Dinant’ en ‘L’abbaye d’Orval’. Ook de Parijse hiphoppers van Stupeflip hebben ons met enkele clipjes helemaal overtuigd: van de pot gerukt maar zeer aanstekelijk, en waarschijnlijk ook zo’n band die het Franstalige deel van het publiek voltallig de tent in krijgt.
Neemt u ons niet kwalijk dat we uitkijken naar de reünie van Pulp? Natuurlijk niet- het blijft zowat de interessantste band die de Britpop in de jaren negentig heeft voortgebracht. De reacties op de recente concerten zijn unaniem laaiend, zowel bij publiek als in de pers. En het wordt de ideale act om bij het vallen van de nacht iedereen voor het hoofdpodium te verzamelen in een wij-moment van gezamenlijk gebrulde klassiekers, alvorens iedereen z’n persoonlijke dansroes gaat opzoeken en het gezonde verstand langzaam zoek raakt. Met Sascha Funke en Ellen Alien kan u loos gaan op wat Berlijnse beats, alvorens Claude Vonstroke u helemaal de pedalen laat verliezen met z’n geschifte house en techno. Maar stiekem kijken we nog het meest uit naar het einde van de avond, wanneer Adrian Sherwood met een stel prijsbeesten als Tenor Fly en Ghetto Priest de dertigste verjaardag van z’n On-U Sound label komt vieren. Enkele jaren geleden stonden we nog in een lege zaal terwijl hij Mark Stewart van een galmende dubsaus voorzag, maar dat zal dit jaar wel anders zijn: On-U Sound blijkt de peetvader van de dubstep te zijn, en is tegenwoordig weer helemaal terug.