Er zijn vele redenen om naar Dour te trekken, en de muziek is daar slechts één van. Meer nog: alle elementen (het gekke volk, de losse mores, de brede programmatie, het stof en de zon) zijn complementair en noodzakelijk voor de totaalbeleving.
Maar terzake kunnen wij bij Gonzo (circus) u slechts op één vlak met wat goede raad bijstaan: de muziek. En die taak vervullen we hier naar behoren: niet alleen zal u op deze blog vanop de wei onmiddellijk oogverslag krijgen van de meest gesmaakte acts, we schuiven u nu alvast een voorkeurslijstje voor de neus. Alvast een eerste stap naar een geslaagd Dour Festival 2010!
Donderdag
U hoort ons niet beloven dat u van TODD zult genieten, maar wie zich vroeg op het festival al eens lam wil laten slaan met een klets destructo-rock waar zelfs doorwinterde sludgemetalers van slikken, is bij deze Londenaars aan het juiste adres. Op hun laatste plaat was er doorheen de immer verzengende muur van fuzz en ruis zowaar een verrassend bluesy ondertoon te ontwaren, maar live ligt de nadruk zonder twijfel nog steeds op chaos en volume in de overtreffende trap. Handig: nadien zal de potige progmetal van Baroness u als zalvende pop in de oren klinken. Het afgelopen jaar hebben ze zich geprofileerd als één van de beste live-acts in het genre, het zou al moeten lukken dat ze op Dour die reputatie zullen ontkrachten.
U zal er niet omheen kunnen, dus ga er gewoon in mee: Faith No More is headliner de eerste dag, en voor wie zijn scepsis laat varen zoals wij dat vorig jaar deden op Pukkelpop, wordt het zowaar een reünietreffen van het fijnste soort: een vakkundige jukebox die niet alleen de hits aaneen rijgt, maar ook tijd maakt om te grasduinen in de rest van het indrukwekkende oeuvre. De andere grote naam op de affiche vandaag luidt Woven Hand, en u weet onderhand ook al wat dat betekent: David Eugene Edwards (Sixteen Horsepower) op zijn spiritueelst.
Donderdagavond op Dour is traditioneel open doek voor de drum’n’bass, en daar zien we dit jaar weinig verandering in. En het genre blijft standvastig, dus voor wie het zijn ding vindt: The Magic Tent is uw stek. Buiten vast meubilair Murdock en oudgediende DJ Marky duikt hier in de late uurtjes ook nog Netsky op- misschien het moment om eens te gaan polsen waar de verse hype rond dit jong Belgisch talent vandaan komt.
De nacht behoort verder vooral toe aan weinig tot de verbeelding sprekende electro- en fidgethouse. U kan dan misschien toch uw kans wagen bij de fidget-meister Jesse Rose, die in enkele opwindende live- en mixsets al heeft bewezen dat hij het genre weet op te waarderen met een stevige injectie soul en hiphop.
Doorheen de nacht vallen er her en der nog enkele verrassingen te ontdekken. Zoals Drumcorps, een spannend huwelijk tussen breakbeats en hardcore, grind en deathmetal. Voor zijn liveset wordt hij hier bijgestaan door de zanger van wijlen Animosity – een fijne moshpit zou wel eens het gevolg kunnen zijn. Nog zo’n samenwerking om naar uit te kijken: de Antwerpse trots Sickboy deelt het podium met Captain Ahab, die met ‘The End Of Irony’ zowat de opmerkelijkste en meest eclectische samplism plaat van de laatste jaren afleverden. Live zal ongetwijfeld eerder voor een opzwepende beat worden gekozen, maar toch: we zijn een beetje benieuwd.
Vrijdag
Hopelijk heeft u het lijf een beetje gespaard tijdens de eerste nacht, want relatief vroeg (tja, half drie…) bent u het aan uzelf verplicht om even Daedelus te gaan proeven. Hij gebruikt de vrij spectaculaire controller Monome om zijn beats op te knippen en een aanstekelijke liveset bij elkaar te samplen en loopen- al gaat dat bij daglicht misschien wat minder vuurwerk opleveren.
Niet veel later kan u nog een gokje wagen: Serena Maneesh wordt misschien wat te bombastisch naar uw smaak, maar hun overdadige versie van shoegaze met lichte toetsen van industrial en electro is in elk geval eigenzinnig genoeg om te intrigeren. Andere gitaarbands die vandaag mogelijk de moeite zijn, maar iets te uitgesproken ‘indie’ naar onze smaak: Futureheads en Los Campesinos. We zien ons eerder belanden bij Dan Le Sac vs. Scroobius Pip, oftewel de gedoodverfde opvolger van The Streets. Zelfde slimme parlandoteksten met-de-vinger-in-de-neus, en een even eclectische soundtrack van moderne blieps en beats. Chrome Hoof liet met hun tweede plaat zopas weten dat ze werkelijk geen spat veranderd zijn. Dat is de reden waarom we ze geen twee keer hebben gespeeld, maar tevens ook de reden waarom we vast weer op de eerste rij staan op Dour- het blijft een live-ervaring die je bij de lurven grijpt. Wat later op de avond had gemogen, maar we zijn niet kieskeurig.
House en techno zitten tot nader order nog steeds wat in het verdomhoekje bij de meeste festivals, maar vandaag zijn er toch een paar namen aan te vinken. Paul Kalkbrenner is retepopulair, maar met recht en rede. Jimmy Edgar is eigenzinnig genoeg om te kunnen verrassen met zijn liveset, en Carl Craig is gewoon een gevestigde waarde die de laatste tijd in zijn productie wat te hard op hetzelfde truukje teert, maar evengoed garant staat voor een degelijke dj-set.
Deel twee van ‘Back To The Nineties, Dour Style’: Atari Teenage Riot komt aantonen waarom ze, tien jaar en een overdaad aan electro punkbands later, toch nog relevant kunnen zijn (we zijn benieuwd). Even later is het de beurt aan de visuele wonderboy van de fin-de-millennium, Chris Cunningham. Wat hij precies komt doen is nog onduidelijk, maar er wordt ons langs alle kanten verzekerd dat het visueel verbluffend en muzikaal overdonderend zal zijn. Wie zijn wij om te twijfelen? In het slechtste geval zoeken we laat op de avond nog ons heil bij de duivelse breakcore van Otto Von Schirach of Bong-Ra.
Zaterdag
Een hoogdag op meerdere fronten, en u heeft, zoals ze daarachter zeggen, ‘l’embarras du choix’. Op het hiphop-podium wordt de ene klassebak na de andere afgevuurd. Staat u voor het podium bij De La Soul? Dan is eerder op de dag Crown City Rockers ook uw ding: oldschool hiphop alsof de nineties nooit zijn weggeweest. Wie er in die tijd bij was, kijkt vast uit naar het aantreden van een ware legende: Pete Rock & CL Smooth- tesamen verantwoordelijk voor enkele klassieke platen en naar verluidt nog steeds een superieure live act. Nog meer van dat lekkers, maar dan met een liveband erachter: Breakestra, met aan de microfoon Chali 2na die we nog kennen van Jurassic 5ive. In de late uurtjes breekt er in de tent vast nog een memorabel feestje uit, wanneer onze nationale smaakmaker Lefto de degens kruist met de gerenommeerde dj Simbad. Wie zijn funk tenslotte puur en onversneden verkiest, kan overdag genieten van Mayer Hawthorne -de witte versie van California Soul- en Lee Fields, een energieke James Brown adept.
Tussendoor gaat u ogen en oren te kort komen. De zwaarlijvige punkrock van Fucked Up is beslist een kijkje waard, en dat geldt al helemaal voor de grooverockers van Black Mountain, die hun eerste teleurstellend concert op Belgische bodem nog moeten geven, en die ongetwijfeld een voorsmaakje van hun nieuwe album zullen meebrengen. Spoon is dan weer sinds jaar en dag een ‘critic’s darling’ die garant staat voor consistent degelijke rocksongs. Tropische sferen snuift u op bij de Braziliaanse legende Os Mutantes, vers terug bijeen en onlangs nog in de studio met hun grootste fan Beck. En misschien bent u wel meer te vinden voor de afrorock van The Very Best dan wijzelf? Voor een weldadig rustpunt verwijzen we u in ieder geval door naar The Middle East, fijne folkies die de fans van Bon Iver en Isbells wel zullen pruimen.
Ook de hedendaagse dancescene is in al haar glorie tegenwoordig, gaande van Little Dragon (electropop met de goedkeuring van Damon Albarn), Uffie (over het paard getilde clit-electro), Breakbot (soulvolle electrofunk), tot de voorhoede van de dubstep, Benga & Skream. Zal dat volstaan voor een zaterdagavond?
Zondag
U zou het mogen weten van onze review tijdens het laatste Roadburn festival: wij zijn zeer te spreken over de Noren van Shining, en wat blijkt? We zijn in goed gezelschap: de band kreeg onlangs een serieuze financiële duw in de rug vanwege niemand minder dan A-Ha! Bij nader inzien: laat dat u niet tegenhouden, dit is één van de verplichte nummers op deze editie van Dour.
Als u aan gisteren geen hiphop-kater heeft overgehouden, kan er vandaag nog wel eentje bij: Brother Ali is in vele opzichten een geval apart. Een albino uit Minneapolis, met hoogst persoonlijke en confronterende teksten die hem al een paar keer een boycot vanwege sponsor of platenlabel hebben opgeleverd: u komt ze niet elke dag tegen. Lijkt een sympathieke jongen, dus verdient uw aandacht. Voor innovatieve raps van een meer vertrouwde naam: zoek niet verder dan Antipop Consortium. Sinds hun laatste plaat lijken ze helemaal hun draai te hebben gevonden, wat zich ook vertaald in fel bejubelde liveshows.
Reggae op zondag: het is vaste prik op Dour. Zelf zijn we er al snel op uitgekeken, waarmee we de degelijkheid van acts als Capleton of Lee Perry niet willen betwisten. Die laatste brengt zelfs de legendarische Max Romeo en Congos mee, dus misschien wordt dat toch wel wat. Ook het fenomeen wereldmuziek bekijken we altijd met een kritisch gefronste wenkbrauw, maar Tinariwen doorstaat moeiteloos onze scepsis. Dit is het échte spul: een stel touaregs die recht vanuit de woestijn het podium opwandelen met hun door elektrische gitaren getransformeerde volksmuziek. Er bestaat een kans dat een paar leden niet komen opdagen, wanneer de roep van het nomadenleven sterker blijkt, maar een stevig feest blijft steeds de garantie.
Kijk goed uit tijdens het optreden van Monotonix! Het zijn niet het doorsnee stel Israëlieten: een losgeslagen trio dat hun doorslagje van primaire garagerock slechts gebruikt als een excuus om live als een gek tekeer te gaan, en tot het uiterste gaat om hun publiek even ver te krijgen. Verwacht u aan crowdsurfende drums, door de tent slingerende bandleden en fonteinen van bier, snot en andere substanties die niet in uw haar thuishoren. Lees over hun doortocht op SXSW, en u weet wat u te doen staat. Mocht u wel zin hebben in garagerock, maar niet in zo een circus, dan kan u later op de avond nog altijd terecht bij de peetvaders van het genre: The Sonics, ondertussen een stel grijsaards maar naar verluidt nog altijd een eerbiedwaardige liveband.
Na drie dagen in dit pandemonium zal u al eens baat hebben aan wat rustgevender klanken. Onwaarschijnlijke soelaas in dat geval: Steve Von Till, die u op andere momenten los van de terril zou blazen bij Neurosis, maar dit keer enkel een akoestische gitaar meeneemt, en zich zal outen als de donkere en wat jongere broer van Johnny Cash. Een al even stoffige vibe kan u meepikken bij het optreden van Giant Sand, dat volgens alle verwachtingen compleet buiten alle verwachtingen zal verlopen. Het wordt ofwel magisch, ofwel knudde, ofwel iets dat laveert tussen de twee.
Wat er ook van zij: tegen middernacht heeft u terug een opkikker nodig. Dus laat u nog even volledig opfokken door de grimey rappers van Foreign Beggars, de stotterbeats van Glitch Mob, of door onze eigenste Vermin Twins. En dan welgemutst de nacht in met Lieven -Satanic Samba- Verstraete. Gefeliciteerd! Uw Dour Marathon 2010 is er één voor de annalen.