Sinds het verschijnen in 2010 van het volop geprezen album ‘Seconds Late for the Brighton Line’ zijn The Legendary Pink Dots na hun 30th Anniversary Tour (2010) niet van plan vroegtijdig met pensioen te gaan.
Ach, sowieso is een financiële oude dag voorziening een ongewis voorland voor deze ‘diehards in music’. Bij aankomst in Amsterdam, na een lange reis vanuit Boedapest, constateert Ka-Spel, dat het toeren er ook al niet gemakkelijker op wordt met het stijgen van de reiskosten. Alleen al het parkeergeld voor de tourbus komt hen in Amsterdam te staan op vele tientallen Euro’s. Daarbij stromen de fans niet in grote getalen toe, in tegenstelling met de voorgaande concerten in het voormalige Oostblok. Vreemd, want je zou verwachten dat, na zoveel jaren van lofzang en jubeltonen rond het bestaan van de Pink Dots, de bezoekers in rijen voor de deur zouden staan en het geld binnenstroomt.
Het zal waarschijnlijk te maken hebben met het continue balanceren tussen herkenbaarheid, toegankelijkheid en vervreemding en het absoluut niet willen conformeren aan de huidige muziektrends. Alhoewel, de eigenzinnige psychedelische rockstructuren laten wel degelijk hedendaagse invloeden toe, zoals drone-ambient en trip-hop/drum ‘n’ bass. Het zullen misschien de grillige teksten (zoals bij een artiest als Peter Hammill) zijn en de experimentele noise uitbarstingen die de luisteraar doen terugdeinzen. Wie weet het? Dat de tot trio ingekrompen Pink Dots al meer dan dertig jaar hoogstaande unieke muziek produceren wordt in Amsterdam gelukkig opnieuw bevestigd.
Geen enkele live-set van de Dots is het zelfde. Ka-Spel kondigt vol enthousiasme bij binnenkomst in Pakhuis Wilhelmina aan dat hij als intermezzo graag zijn ‘The Creature Who Tasted Soup’ verhaal wil presenteren. Er ontrafelt zich een bizar verhaal, zo halverwege het optreden, gedeclameerd over de soundscore die The Silver Man als avontuurlijk tapijt neerlegt. Het wordt een optreden dat van start gaat met het ‘creepy’ stuk ‘God and Machines’. Daarna kabbelt het repertoire ietwat voort tijdens de stukken ‘Lent’. ‘Rainbows Too?’ en ‘Someday’. Ik ervaar de nummers als transparant en licht verteerbaar, doordat de aanwezigheid van een doordrammerig slagwerk wegblijft. Het voelt zelfs bijzonder rustgevend, ondanks de expressionistische songteksten. Het moment van een andere muzikale koers breekt aan. Vanaf het diepgaande ‘Russian Roulette’, via het sfeervolle ‘Hauptbahnhof’ komen we bij het tegendraads industriële ‘Cubic Caesar’ uit. Waarbij vooral het demonische gitaarspel van Erik Drost het geluid van de Dots heftig in de hersenpan laat rondkruipen.
Dan volgt de tekstuele climax van de avond ‘The Creature Who Tasted Soup’. En via ‘Radiation Day’ en ‘Torchsong’ van het album ‘Plutonium Blonde’ komen we uiteindelijk uit bij het instrumentale ‘Ascension’. Een stuk dat sterk doet denken aan het mystieke werk van Massive Attack en afkomstig van het eerder genoemde album ‘Seconds Late for the Brighton Line’. Nu staan de Legendary Pink Dots bekend om hun lange adem. En dat resulteert vanavond in een dromerige toegift, met stukken, die voor een groot deel al improviserend tot stand komen. Vrijwel in trance verlaat ik Wilhelmina en ik hoop ooit terug te keren, als de Pink Dots de pensioengerechtigde leeftijd ruimschoots hebben gepasseerd, moeten blijven door ploeteren voor enkele schamele centjes en mij opnieuw zullen meenemen in hun rijke hallucinerende ‘road-trip through inner space’.
Zeker gaan zien op zaterdag 29 oktober in De Kreun in Kortrijk.
Pakhuis Wilhelmina, Amsterdam, 27 oktober 2011