Net als How to Dress Well en Frank Ocean veroorzaakte The Weeknd recent veel rumoer. De hype begon met enkele nummers op YouTube, maar de bom barstte toen via de website het album ‘House of Balloons’ werd uitgebracht – gratis, uiteraard.
Die plaat is inmiddels meer dan 200.000 keer gedownload, zo lezen we op de website van The Weeknd. Wie er achter het project zit, is nog steeds niet helemaal duidelijk, al is de zanger wel al geïdentificeerd als Abel Tesfaye. Dat het project in nevelen is gehuld, heeft er ongetwijfeld aan bijgedragen dat The Weeknd als een lopend vuurtje door de blogosfeer ging. Het is een aardig lesje viral marketing – en tevens een zoveelste illustratie voor de steeds prangender wordende vraag welke rol een platenmaatschappij tegenwoordig nog speelt.
Het draait echter uiteindelijk om de muziek, en wat dat betreft is The Weeknd de aandacht zeker waard. Ten eerste is dit minder een zolderkamerproject dan je na het bovenstaande verhaal zou denken. Sterker nog, het negen nummers tellende album is uitstekend geproduceerd en kan zich moeiteloos meten met de gelikte R&B waarmee dagelijks de tv en de radio worden overspoeld. Ook inhoudelijk lijkt het album aanvankelijk weinig verrassend: er wordt gezongen over drugs, feestjes, seks en nog meer drugs. Toch schuilt juist daar de grootste kracht van ‘House of Balloons’; in plaats van drugsgebruik en uitbundig feestgedrag te bewieroken, kiest Tesfaye er namelijk voor om over de donkere kanten te zingen: de overdoses, de emotionele leegte en de zelfhaat.
Illustratief hiervoor is het dubbelluik ‘House of Balloons – Glass Table Girls’. Dat nummer begint als een regelrechte clubknaller, maar halverwege is het plotseling afgelopen met de euforie. We springen van het feest naar de morning after, waar Tesfaye rillend in de foetushouding ligt in een donkere kamer terwijl hij met opeengeklemde tanden rapt over de keerzijde van dit leven. Ook op het andere dubbelluik, ‘The Party & The After Party’, horen we voornamelijk de duistere kanten terug. Juist door deze grimmige boodschap zo gelikt en zwoel te verpakken, rekken ze de grenzen van R&B op – al blijft het door het mysterie rondom het project natuurlijk gissen hoe authentiek de verhalen zijn. Ze klinken in ieder geval te doorleefd om verzonnen te zijn.
Dit signalement verscheen in Gonzo (circus) #103 (maart-april 2011)
Op 6 juni 2012 organiseer de Brusselse VK* een exclusief concert van The Weeknd. Het concert zelf vindt plaats in Recyclart.