“We leven in een steriel, saai land en moeten ons eigen vermaak creëren,” aldus het Stockholmse Holograms. En wij maar denken dat Zweden de perfecte welvaartsstaat was.
- Holograms
De Scandinavische landen doen het traditioneel goed in wereldwijde ‘geluksindexen’, maar de bijkomende gezapigheid vormt een net zo goede voedingsbodem voor punk als dat de uitzichtloosheid in de jaren 1970 in Engeland dat deed. “Isolation, desolation” – het zijn de twee woorden die er steeds uitspringen op ‘ABC City’, de debuutsingle van Holograms, waarin ze de verveling en frustratie bezingen van het leven in de Zweedse suburbs. Het geluid en de overtuiging van het kwartet, bestaande uit de broers Filip en Anto Spetze, en hun schoolvrienden Anton Strandberg en Andreas Lagerström, bleken zo aan te spreken, dat de band met een repertoire van maar een handvol nummers de lokale punk-scene ontgroeide en werd opgepikt aan de andere kant van de oceaan.
Het was het New Yorkse Captured Tracks label (binnenkort een labelreport in Gonzo (circus)) dat Holograms eerste single uitbracht. Met releases van The Soft Moon, en een re-issue-programma waarmee onder andere The Monochrome Set en The Wake van de vergetelheid werden gered, toonde het label al eerder aan hoeder van het post-punk-geluid te willen zijn, en ook Holograms past in dat straatje. Tot op zekere hoogte, want de band voegt een aangename dosis anti-intellectualiteit toe aan hun catchy en lekker slordige punkpop. Ongepolijste gitaren, druk rollende drums, een knarsende minimale synthesizer en een schreeuwerige zanger (met een stem als een dronken, achttienjarige Robert Smith). Die slordigheid wil zich live nog wel eens wreken; toen we de band een paar maanden geleden live zagen in de Amsterdamse Sugarfactory (georganiseerd door de Melkweg), klonk het als een schoolbandje dat wel wat meer oefening – en minder bier – kon gebruiken.
Een gevoel van urgentie was echter onmiskenbaar, een gevoel dat ook op het naamloze debuutalbum de boventoon voert. Naar verluidt opgenomen, gemixt en gemastered in slechts achtenveertig uur, zijn de twaalf nummers een aanstekelijke mix van alles tussen The Ramones en Magazine. Niet heel vernieuwend allemaal, maar de band heeft teveel jeugdige sturm und drang om zich daar druk om te maken. Het geluid van Holograms is er een dat al bijna vier decennia mee gaat, maar nooit oud wordt, zeker niet als het met zoveel energie wordt gebracht.
capturedtracks.com/artists/holograms
soundcloud.com/capturedtracks/sets/holograms-lp