U kon het hier (en hier! en hier!) eerder al lezen: het Roadburn festival 2009 was een weergaloos schot in de roos. Wij spraken weeks nadien nog even met Walter Hoeijmakers (samen met Jurgen van de Brand de drijvende kracht achter RB), en vroegen hem wat we nu in de toekomst mogen verwachten. En wat blijkt? Meer van’t zelfde, en alleen maar beter!
GC: Het festival was eigenlijk al op voorhand een succes te noemen- alle 1750 combi-tickets op drie kwartier de deur uit, en er waren geen andere. Was dat iets dat jullie hadden verwacht?
W: Neen, dat hadden we niet kunnen bedenken. Integendeel: in de week voor die bewuste zaterdag (13 december, toen de voorverkoop begon en meteen ook stopte, dv) waren er nog hevige discussies met ons vertrouwd publiek, of we toch geen dagtickets moesten aanbieden. Uiteindelijk werd besloten om dat maar niet te doen. Roadburn is voor ons nu eenmaal een optelsom van ervaringen, niet zomaar een lijstje met bands die je kunt gaan kijken. We wilden dat absoluut als een geheel aan het publiek verkopen ook. Die zaterdag zaten we zelf op de viering van 20 jaar Rise Above (platenlabel van Cathedral hoofdman Lee Dorrian, dv) toen we het heuglijke nieuws vernamen. De rest van de dag kon niet meer stuk natuurlijk, dat was een wonderschone ervaring. Maar de weken nadien waren wel echt een hel. Plots kregen we van een hoop mensen uit de scene teleurgestelde, en ook wel boze telefoontjes en mails dat ze er niet bij konden zijn. Er waren oudgedienden die ons dat persoonlijk heel erg kwalijk namen.
GC: Roadburn is dan ook een memorabele belevenis geworden voor de gelukkigen die er wél bij waren.
W: Inderdaad, en daarmee hebben we naar mijn gevoel dan toch ons gelijk gehaald.
Kijk, zoals gezegd: Roadburn is meer dan een stel concerten, je ziet er het publiek én de bands samen genieten, en mekaar begroeten. Het is echt een beetje een ontmoetingsplek voor allerhande slag van mensen uit de underground scene. Het beste bewijs daarvoor zag je gedurende die drie dagen in de backstage: die was vrijwel permanent zo goed als leeg. De muzikanten trokken gewoon de zalen in, of gingen op het terras of aan de bar hangen, om het publiek te ontmoeten. Ze zijn daar allemaal gewoon aanspreekbaar. En nadien vormen ze ook de beste ambassadeurs voor Roadburn: ze gaan elders op tour hun liefde voor het festival bepleiten, en zodoende kregen we bezoekers van overal over de vloer.
GC: Ik denk niet dat ik eerder op een concert zoveel talen door elkaar heb gehoord.
W: Het verbaast me nog steeds, maar we zijn erachter gekomen dat tachtig percent van de aanwezigen niét uit Nederland kwamen. En wat dan zo mooi is: je merkt dan dat vele mensen elkaar toch kennen, van blogs en internetfora.
GC: Met de opkomst van dit jaar stelt zich voor jullie toch de vraag: houden we’t op dit bezoekersaantal, of gaan we toch voor een uitbreiding?
W: Ik kan je alvast zeggen: er ligt in Tilburg op nauwelijks 150m van de 013 een zaal genaamd het Midi Theater, die qua uitzicht en akoestiek gerust kan wedijveren met de huidige locatie. Dus die nemen we er volgend jaar bij, en dat zal goed zijn voor een extra 600 man. Zo behouden we toch het intieme karakter van het festival.
GC: De artistieke lijn is in de loop der jaren ook steeds verbreed. Dit jaar stonden er naast de zware gitaren ook experimentele jazz, psychedelische folk en postrock op het programma. Gaat die verbreding zich doorzetten?
W: Absoluut. We zijn in ’99 begonnen als een stonerrock festival, er werd destijds in die scene heel wat spannende muziek gemaakt. In de toekomst blijven we ons gewoon richten op cutting edge psychedelische muziek, maar we zoeken daarvan wel steeds meer de uiteinden op. Een artiest als Six Organs of Admittance van dit jaar was misschien geen voor de hand liggende keuze, maar ze past wél binnen ons plaatje. Zeker dit jaar is bewezen dat het publiek dat we aantrekken heel avontuurlijk is, en daar zullen we in de volgende edities nog meer op inspelen. Een band als Akron Family bijvoorbeeld, die zou perfect passen op Roadburn.
GC: Zijn er nog andere verbredingen die jullie volgend jaar willen verwezenlijken?
W: We hebben dit jaar al een kleine zijprogrammatie gehad. Zo vertoonden we een documentaire over de Amerikaanse underground scene, ‘Such Hawks Such Hounds’, en daar kregen we heel mooie reacties op. Ook de Horror Electronics sets van o.m. Burial Hex werden gesmaakt. Concrete ideeën zijn er nog niet, maar zulke aanvullingen willen we volgend jaar nog meer brengen.
GC: En tot slot: welk concert van de voorbije editie is je bijgebleven?
W: Ik heb er maar weinig gezien, maar Earth was echt verbijsterend goed. Ik volg die band nu al meer dan tien jaar, maar ik had ze nog nooit live aan’t werk gezien. Onvoorstelbaar mooi, ik werd tot tranen toe bewogen.