‘Kniel voor religieuze iconen’ lezen we op de hoes. Erboven een foto van de dader van de schietpartij in Ft. Hood in 2009, waarbij dertien doden vielen. Ironie? Aanklacht? Effectbejag? Wat gaat er eigenlijk schuil achter Vatican Shadow’s paranoia-elektro?
Thematiek is het eerste dat opvalt aan de releases van Vatican Shadow, al sinds de eerste cassettes uit 2010. Titels en beeldtaal zijn zonder uitzondering ontleend aan wat we veelomvattend ‘de wereld na 9/11’ zouden kunnen noemen: een wereld van terrorisme, oorlog, religieuze fanatici en paranoia. Nummers dragen titels als ‘One Day He Heard The Call’, ‘Conspirational Whispers’ en ‘Wahhabi Money Flows‘; frasen die klinken als een krantenkop of een willekeurige soundbite van Fox News of Al Jazeera. De wereld is er niet eenvoudiger op geworden sinds die dag in september, twaalf jaar geleden, maar de media doen hun best het nieuws te duiden, te framen, een narratief te creëren – alles om de aandacht van de gehaaste westerse nieuwsconsument vast te houden. De wijze waarop we worden gevoed met berichtgeving over Afghanistan, Pakistan en andere conflictgebieden heeft ons murw gemaakt voor de realiteit achter de krantenkoppen.
Door stukken van dat nieuws uit hun verband te rukken, wil Vatican Shadow ons confronteren met wat er eigenlijk staat, met wat het werkelijk betekent. Althans, dat denken we. Gezien de muzikale achtergrond van de man achter Vatican Shadow (waarover later meer) zou het ons ook niet verbazen wanneer dit alles alleen maar effectbejag is. We kennen genoeg voorbeelden van industrial- en elektroartiesten die titels, beelden en imago ontleenden aan oorlog en andere narigheid, puur om de shock value, zonder er verder wat zinnigs over te zeggen. Hoe zit dat met Vatican Shadow? Is hij boos? Verbijsterd? Blij dat hij een eindeloze bron van titels voor zijn nummers heeft gevonden? We weten het niet, want Vatican Shadow doet geen interviews. Of dat gegeven deel uitmaakt van het concept, of dat hij gewoon geen zin heeft weten we ook niet. Wat weten we eigenlijk wel?
Afstandelijkheid
Aanvankelijk was Vatican Shadow omgeven door geheimzinnigheid. Veel meer dan een titel stond er niet op de hoezen, en ook online was er geen informatie te vinden. De muziek moest voor zich spreken, en die muziek sloot wonderwel aan op de verpakking. De eerste releases uit 2010 en 2011, uitgebracht via het Amerikaanse noiselabel Hospital Productions, stonden vol elektronische industrial met een donkere, militaristische ondertoon. Zo extreem als veel releases op het label was de muziek niet; het venijn zat hem eerder in een kille afstandelijkheid. Synthesizers die ijle vergezichten schetsten, terwijl het ritme voortrolde als een tank, de bassen krakend en ronkend. Het zouden terugkerende karakteristieken van Vatican Shadows werk blijken. Agressief, hypnotisch en afstandelijk tegelijk. Muziek die zowel schatplichtig is aan vroege industrial, de electronic body music die er op volgde en de meer out there-uithoeken van de techno.
Industrial en techno, een donker huwelijk dat op dat moment voornamelijk in Engeland in de schijnwerpers staat. Het verbaast dan ook niemand dat Vatican Shadow juist daar wordt opgepikt en voor het eerst op vinyl verschijnt. Kwaliteitslabel Type brengt het album ‘Kneel Before Religious Icon’ op lp uit, al snel gevolgd door het hippe Blackest Ever Black die een aantal oude nummers op 12inch uitbrengt, aangevuld met een remix door technolegende Regis. Vanaf dat moment wordt de band vaak in een adem genoemd met acts als Raime, Cut Hands, Ekoplekz en Demdike Stare. Over de identiteit van Vatican Shadow bestaat dan inmiddels geen twijfel meer: achter het pseudoniem gaat Dominick Fernow schuil, baas van Hospital Productions, maar vooral bekend van power electronics-project Prurient, als lid van black metalband Ash Pool en betrokkenheid bij een lange lijst aan andere noiseprojecten.
Meer info? www.incubate.org
Het volledige artikel kun je lezen in Gonzo (circus) #116.
Meer lezen? Bestel hier Gonzo (circus) #116