Spookhuisje is het eenmansproject van Raphael Absolonne, gitarist, rasechte Brusselaar, kind van een tweetalige opvoeding. Zijn eerste, minimale soloplaat is net uit, en later dit jaar volgt er nog meer.
Sinds 2010 opereert Absolonne onder de naam Spookhuisje. Zijn gitaarspel verraadt invloeden uit alternatieve rock, blues, psychedelica en oosterse muziek. De nummers ontstaan uit lange solojamsessies, thuis, meestal ’s nachts. Hij volgt zijn intuïtie tot er een riff opborrelt die ‘klopt’ en waarop hij verder kan soleren. Nieuwe ideeën neemt Absolonne meestal direct op – gewoon thuis, als vanzelfsprekend bij nacht – maar voor zijn titelloze debuut was dat niet het geval. De zes nummers hebben een lange livecarrière achter de rug zonder dat er een opname van bestond, wat het opnameproces voor de plaat niet eenvoudiger maakte. Verschillende takes waren er nodig om de spontaniteit waarin ze zijn ontstaan, opnieuw op tape te vatten.
Toch mag het resultaat er zijn. ‘Spookhuisje’ is een groeiplaat, zeker, en de ruimte die het gitaarspel laat moet je deels zelf in je hoofd aanvullen. De composities staan echter als een huis. ‘Darth Entrance’ laat het aanstekelijke thema meanderen totdat een salvo aan toonladders het perfecte opstapje vormt voor de finale, met het terugkerende thema. ‘Dune Boogie’ is desolate woestijnpsychedelica, tot ook hier nerveuze gitaaraanslagen het overnemen, terwijl de distortion op de achtergrond mag gieren. ‘Palm Tree Tattoo’ is vanaf de eerste luisterbeurt een blijver.
Eind oktober, op Halloween, komt een tweede release uit met iets oudere nummers. Als alles goed loopt, duikt Absolonne nog deze maand de studio in met een drummer en een bassist, om alweer een derde plaat op te nemen. Toch was het niet de bedoeling dat het duo een soort begeleidingsband zou vormen: jammen was het doel, en eerder toevallig verzeilden de meer uitgewerkte nummers van Spookhuisje in de repetities. Van het een kwam echter het ander, en de releaseshow in Brussel afgelopen mei speelden ze voor het eerst als trio. Geen Absolonne solo dus, weggedoken in een kap, opgaand in de muziek, maar met open vizier in een rockbezetting.
Toch kun je de Brusselaar ongetwijfeld nog solo aan het werk zien, al was het maar als straatmuzikant. In New York kreeg hij de smaak te pakken: niet op de hoek van een straat, wel wandelend met gitaar en miniversterker, de blikken van omstaanders meezuigend als een rattenvanger van Hamelen.
Meer info? www.incubate.org
Dit artikel verscheen eerder als signalement in Gonzo (circus) #116.
Meer lezen? Bestel hier Gonzo (circus) #116