Sean Nicholas Savage is een lokale held in zijn thuisstad Montreal, Canada. Nu begint ook de rest van de wereld zijn intrigerende, romantische lo-fi pop te ontdekken.
“Dit zijn heel serieuze liedjes. Het is moeilijk om ze live te brengen. Maar mijn tijd komt nog wel. Dat zeg ik de hele tijd tegen mezelf.” Als een artiest na afloop van een optreden voor een wild enthousiast publiek ongevraagd een bekentenis als deze doet, dan weet je dat er iets interessants aan de hand is. En als je iets over Savage kunt zeggen, dan is het wel dat zijn werk interessant is. Savages muziek en podiumpresentatie roepen immers snel een eerste reactie op, waarvan je je na diepere bestudering gaat afvragen of het wel de juiste is. In een tijdperk waarin authenticiteit een modieus begrip is en commercieel wordt uitgebuit met nep-handgekleurde sapverpakkingen en een wedstrijd voor singer/songwriters op de nationale televisie, brengt Savages schaamteloos oprechte lo-fi synthpop een verfrissende verwarring.
R&B
Het begint al met zijn uiterlijk. Van zijn beide voortanden is een stuk afgebroken, en zijn ogen staan bijna voortdurend licht manisch. Zijn haar is strak met veel gel achterover gekamd en een rossige snor prijkt trots op zijn bovenlip. Het type snor dat hipsters laten staan als uiterlijk vertoon van hun ironische distantie. Je bent dan ook lang geneigd om te denken dat Savage precies zo’n hipster is. Zeker zodra je voor het eerst zijn muziek hoort, die diep is geworteld in jaren 1980-pop en R&B. Recensies vergelijken hem met hippe hedendaagse artiesten als Grimes, Ariel Pink of Destroyer, maar eerlijker is het om gewoon direct naar de bron te gaan; zijn intense ballades vol drama doen denken aan Roxy Music, Marvin Gaye ten tijde van ‘Sexual Healing’, Tears for Fears en R. Kelly. Luchtig, easy listening aan de oppervlakte, met contrasterend diepgaande teksten vol wanhoop, gebroken harten en ongemakkelijke emoties.
Live speelt Savage de rol van Bryan Ferry-achtige showman, een rol waar hij voortdurend weer uit schiet door het ene moment zijn vocalen te laten overslaan in een rauwe, diep doorvoelde schreeuw en het andere moment in een lachbui te schieten, waarvan je niet weet of het uit gêne is of om aan te geven dat we het allemaal niet zo serieus moeten nemen. De afgelopen maanden toerde hij als voorprogramma van Mac DeMarco, die zijn optredens gebruikt om stoned Rammstein en ‘Blackbird’ te coveren, te stagediven en andere grappen en grollen uit te halen. Het in grote getale voor DeMarco gekomen publiek reageert aanvankelijk op Savage met verwarring en afkeuring, wat langzaam plaats maakt voor laaiend enthousiasme, maar dan wel het soort enthousiasme van mensen die denken dat ze de grap begrepen hebben.
Meer info? www.incubate.org
Het volledige artikel kun je lezen in Gonzo (circus) #116.
Meer lezen? Bestel hier Gonzo (circus) #116