Na een ietwat late binnenkomst –omdat toch ook de opening van The Art of Hacking in het NIMK niet gemist mocht worden– stonden we om 21:05 naar Sarah Nicolls te kijken en luisteren op The Night of the Unexpected. De pianiste bracht de symfonie ‘Transit’ ten gehoren, geschreven door en onder begeleiding van een korte film van de hand componist Michel van der Aa. Of begeleiden Nicolls’ pianokunsten nu juist de film? Ook de betekenis van de film, waarin een man van laat-middelbare leeftijd, worstelend met zijn neuroses in beeld wordt gebracht, wordt nooit helemaal duidelijk, evenals de vraag of de muziek nu een uiting van zijn neuroses is, of juist de aanstichter daarvan.
“Lunapark is een van de leukste en meest inspirerende ensembles voor nieuwe muziek van deze tijd” schrijft Parool-journalist Erik Voermans in het programma van The Night of the Unexpected. Ondanks het technisch indrukwekkende niveau van dit vrolijke ensemble moet ik toch bekennen dat de Aphex Twin- en Arnold Marinissen-covers mij niet heel veel deden. Het door Philip Glass gecomponeerde werk was daarentegen wel weer bewonderenswaardig.
Hauschka‘s intieme salonoptreden was niet minder dan intimiderend. Ondanks alle rammelaars, belletjes en snuisterijen die de pianist met schijnbare willekeur op zijn snaren plaatst, is perfectie de enige juiste omschrijving van Hauschka’s betoverende avant-garde arrangementen. Het is dan ook een ware beleving om deze pianomeester letterlijk op zijn handen te mogen kijken.
Misschien kwam het door de programmering na het briljante optreden van Hauschka, maar het beloofde hoogtepunt van de avond; het optreden van Thundercat en Austin Peralta stelde eigenlijk zwaar teleur. De Suicidal Tendencies-bassist leek ongeïnteresseerd en miste noot na noot. De drukke lounge van Flying Lotus labelgenoot Peralta kon daar nog maar weinig verder aan afbreken… Het matige applaus –van het welwillende publiek dat niet bij aanvang was weggerend– leek dan ook meer uit beleefdheid te komen dan uit enthousiasme.
Grote Zaal afsluiter Kid Koala daarentegen was, zoals hem gebruikelijk is, wél het enthousiasme zelve. Dat droeg zelfs over op het publiek dat deze avond, tot Kid Koala op het podium verscheen, geen noodzaak zag om de voeten vaker dan strikt noodzakelijk eens van de vloer te tillen. De turntable-kunstenaar stelde, met een combinatie van zowel oud als nieuw werk, dan ook niét teleur.