’t Is niet dat HTRK slecht was, verre van zelfs. Maar er bestaat ook zoiets als ‘de juiste band op het juiste moment’, en dat was het duo (noodgedwongen, na de dood van bassist Sean Stewart) op deze herfsterige zondagnamiddag zeker niet. Daarvoor moet hun lethargische electrogaze het te zeer hebben van een zorgvuldig opgebouwde sfeer, onmogelijk als je publiek nog maar net van de zondagse koffietafel de zaal komt binnendruppelen. Op een ander moment zouden we misschien wel gepakt worden door de combinatie van ontheemde sirenenzang, de eb en vloed van electronische golven, de monotone tik van een ultratrage drumcomputer en bevreemdende visuals. Maar context is nu eenmaal alles, en dus houden we het op een gemiste kans.
Dat voordeel van de twijfel gunnen we Washed Out de volgende keer niet meer: als we die naam nog eens tegenkomen is wegblijven de boodschap. Nochtans kan het eenmansproject (hier met begeleidingsband) de adelbrieven al niet meer tellen- poulain bij Pitchfork, getekend bij Subpop, en op ATP uitgenodigd door Battles. Whatever! Wat wij zagen in de Kreun, was een verderlicht groepje zonder noemenswaardig charisma. We hoorden veel te propere dancerock en wat halfslachtige pogingen tot anthems, het soort muziek dat uiteindelijk bedoeld is om uit te waaieren over een veelkoppig publiek op een festivalwei. Maar op geen enkel moment gaf de band ons een reden om te denken dat ze die ambitie ooit kunnen waarmaken.
En wat meer is: in de rest van de line-up viel dit soort synthpop al helemaal uit de boot, wat te merken viel aan een gestaag leeglopende zaal. Het laatste nummer kreeg nog een beleefd applaus, en moesten we hier geen stukje meer schrijven, we hadden ze waarschijnlijk al uit ons geheugen verbannen. Gelukkig is het nu uitkijken naar Sightings– waarschijnlijk een veel betere voorbereiding op het geweld van Melvins.