We slepen ons voor een laatste maal uit de tent. Gelukkig lonkt het slachthuis. Het Vlaamse theatergezelschap Abbatoir Ferme heeft een donkere reputatie met hun vertellingen over de duistere kant van het leven. En met Pepijn Caudron aka Kreng in de gelederen is dit collectief ook een must voor iedereen die van experimentele muziek houdt. ‘Hard Boiled’ lijkt op eerste aanblik een luchtigere voorstelling te zijn dan we zijn gewend. In een aaneenschakeling van scènes en cartooneske beeldtaal schieten cruciale episodes uit het leven van een vrouw voorbij: van de eerste menstruatiepijnen tot het einde onder de zaag van een moordenaar. ‘Hard Boiled’ is een fantastisch stripverhaal over de zoektocht naar het doel van het leven. Maar wat als er geen doel is? En wat als we het levenspad helemaal alleen moeten belopen? Een gedenkwaardige start van de laatste festivaldag, met extra dank aan het spel van live-band Capsule.
Het terrein drinkt ondertussen de kater weg en dat doen wij ook. Wie levenslessen verwacht van de Odd Future Wolf Gang Kill Them All komt bedrogen uit. De crew van Tyler the Creator kan de woede en energie op het rake debuut ‘Radical’ niet overbrengen op de grote bühne van de Bravo. In plaats van een goedgeplaatste ‘fuck’ tegen de wereld en zijn valse voorwendselen zien we een berg rappers genieten van de aandacht en vergeten hun boodschap. Rondjes rijden op een fietsje, rommelige solo’s verpakt in een lege huls. De anarchistische reputatie van de heren wordt in Biddinghuizen niet waargemaakt.
Het optreden van Warpaint beklijft wel: de engelenzang gedrenkt in folk en lichte psychedelica behoudt zijn charme op de grote festivalwijde. Trentemoller heeft net zoals Apparat de transformatie van dance-act naar band succesvol voltooid en heeft alle mogelijkheden gehad zijn live-reputatie te verscherpen. Pop, techno en dub versmelten in prachtige melodieën. We struinen over het terrein waar het festivalleven gaat zoals het gaat. Het is wachten op de enige ‘echte’ headliner van deze editie zonder grote publieksfavoerieten. Aphex Twin, zou het weer een ontspoorde flipperkast worden met visuals van kak en copulatie? Niet vanavond, want meneer D. James heeft andere plannen voor Lowlands in petto. Goedbeschouwd was het optreden niets anders dan een in effecten gedrenkte klassieke acid/technoset met lelijke visuals. Phuture, DHL, Humanoid, British Murder Boys, Monolake en tussendoor een tweetal spaarzame eigen producties. We gokken van ergens rond het ‘Classic’ album. De retro-techno van anderen regeert tot de staart van de set wordt afgetopt met een kwartier hardcore van de vlakke slag. Wie hoopte op een magisch optreden kwam bedrogen uit. Het werd slechts een energiek dansfeestje dat het gemiddelde ontsteeg, maar van godenzonen verwachten we meer dan uitsluitend een digitale mix. Wellicht zijn we het slachtoffer van onze eigen hooggespannen verwachtingen. Maar deejaysets hebben we al genoeg mogen horen dit weekend. En dus blijft de toegevoegde waarde van een AFX-optreden uit. In gedachten verzonken lopen we de nacht in. Het zou het slot zijn van een lange marathon in Biddinghuizen. De echte wereld roept weer. Tijd voor de terugkeer naar de waan van de dag.
En toch was het ondanks voldoende muzikale genoegdoening (Suuns, Timber Timbre, Apparat, Amon Tobin, Warpaint, James Blake, Kyle Hall, Abbatoir Ferme) een ietwat merkwaardige Lowlands. Wie dacht dat de snelle beslissers in de voorverkoop de meest fanatieke fans van Lowlands waren, moest na deze editie toch tot de conclusie komen dat het vooral nieuwkomers zijn geweest die nu ook eens wilden zien of alle wilde verhalen van voorgaande jaren werkelijkheid waren. Het uitgaanspubliek heeft Lowlands en masse gevonden door de unieke nachtvergunning en de sterke programmering tot in de kleine uurtjes. Hun maakt het overdag niet zoveel uit wat er speelt, gewoon overal even kijken, net zoals je door je Spotify playlist heenzapt. Maar velen zullen geen must-sees op het dagschema hebben gehad.
De vinger kan ook naar de programmeurs worden gewezen die zich met headliners als Skunk Anansie, The Offspring en Within Temptation van een weinig fantasievolle invulling getuigde. Op zich geen probleem want het aanbod in de breedte telt. Maar de gitaarpop en rock waren ondergeschikt aan de elektronische genres. Niet dat ze er niet waren, maar de vele gezichtloze indie-acts konden geen indruk maken. En degene die er wel toe deden zijn al uitgebreid in het clubcircuit aan bod gekomen. En bepaalde genres zijn niet (meer) te vinden op Lowlands. De metal en aanverwanten zijn volledig verbannen uit de flevopolder. En dat is jammer want die trouwe achterban verdient meer. En de sfeer? Het was een gemoedelijke editie maar het bleef minder uitbundig dan andere jaren. Was het de veranderde publiekssamenstelling of treedt de festivalgewenning in? Of behoeft de strak georganiseerde kermis van creatief plezier (skippyballenbak, Titty Twister, HEMA-rave) geen eigen ideeën meer en hoeft het volk alleen maar te consumeren in plaats van eigen initiatieven te ontwikkelen? Het ontbrak Lowlands dit jaar aan de magie, maar eerlijk is eerlijk, nog steeds biedt dit jaarlijkse feestje genoeg voldoening. Maar verandert is het zeker. Al hopen we dat iedereen volgend jaar gewoon weer normaal doet en netjes wacht op de line-up alvorens alle tickets weg te kapen. Dat zal de variatie in het publiek ook weer ten goede komen.