Net zoals vorig jaar werd het Denovali Swingfest in het Duitse Essen zachtjes geopend, met een piano-avond voor een zittend publiek. Denovali-labelgenoten Federico Albanese en Sebastian Plano gaan binnenkort samen op tournee, maar mochten eerst in Berlijn en vandaag in Essen al eens inlopen.
De artiesten vertonen opvallende parallellen: ze zijn alletwee neoklassieke componisten, uiteraard, ze zijn klassiek geschoold maar kruiden hun melodieën met elektronica, en ze verlieten hun geboorteland om – al dan niet via een omweg – in Berlijn te landen en daar hun muzikale carrière verder uit te bouwen. Maar er zijn ook verschillen, en gelukkig maar.
Voor Federico Albanese was de verhuizing van Milaan naar Berlijn maar één element in een trendbreuk: hij liet zijn indiefolkproject links liggen, concentreerde zich op de piano – het instrument uit zijn jeugdjaren – en besloot solo te gaan. De ommezwaai leverde een prachtig debuut op, ‘The Houseboat And The Moon’, dat eerder dit jaar bij Denovali verscheen. Voor de live-uitvoering koos hij voor een sobere aanpak, zonder arrangementen. Een vleugelpiano – een zekerheid op het Swingfest – en een bakje met elektronica, meer niet. Voorlopig wilt Albanese alles zelf kunnen doen op het podium, en de beperkingen neemt hij er dan maar bij. Zo zitten er in de live-versie extra pauzes in prijsbeest ‘Carousel #3’, eenvoudigweg omdat je niet tegelijkertijd de elektronica kunt bedienen en een tweestemmige melodie kunt spelen. Live is er nog groeimarge, maar geef Federico Albanese de nodige tijd en hij behoort tot de groten. Dat voelde je al bij de uitschieters vanavond: ‘Double Vision’, dat bevrijd van arrangementen het maximum haalde uit kolkende pianoaanslagen, ‘Disclosed’ – een warm duel van toetsen en belletjes – en het wondermooie ‘Sphere’.
Sebastian Plano verliet Argentinië om – na een omweg via de Verenigde Staten – in Berlijn uit te komen en opgepikt te worden door Denovali Records. Visueel viel meteen het verschil met zijn labelgenoot op: Plano straalde jeugdig enthousiasme uit, kon niet stilzitten, en genoot zichtbaar van het hectische heen- en weerlopen tussen verschillende instrumenten en hulpmiddelen. Nu eens bespeelde hij zijn cello staand, zijn instrument gulzig omklemmend, dan weer knutselde hij effecten uit het bakje op de piano. Sebastian Plano is een toonbeeld van een short attention span, en dat brengt op een podium natuurlijk leven in de brouwerij. Ook hier verschilde de beleving overigens significant van die van een luistersessie van één van zijn platen: van melodrama of sentimentaliteit geen spoor. Het hectische zorgde er wel voor dat Plano erg afhankelijk werd van zijn apparatuur, die het tot twee maal toe (even) liet afweten. Dat haalt al snel de vaart uit een optreden, al is het drama minder groot wanneer je voor een geduldig, zittend publiek speelt aan een betrekkelijk laag volume. Dat publiek zag hem graag terugkomen, en nog eens, en dat liet Sebastian Plano zich geen twee keer zeggen. Plano houdt van het publiek, en ontpopte zich omgekeerd in geen tijd tot een publiekslieveling. Zo liet hij een degelijk optreden toch nog uitstijgen boven de middelmaat.
Gezien: Denovali Swingfest 2014, donderdag 2 oktober 2014
Lees en luister: Sebastian Plano, Gonzo (circus) #118 en de bijhorende Mind The Gap-cd #105