Dag twee. Een ander publiek en een meer gewaagde line-up. Hevige monotone drones en experiment versus Fuck Buttons. Het publiek lijkt meer rond te hangen, minder geïnteresseerd in dat wat zij niet kennen. Ook vandaag blijft het nieuwe dingen ontdekken en oude bekenden zien.
Het is helaas ook een dag waarbij je iets minder van je sokken wordt geblazen en blijft wachten op dat ene adembenemende moment. De avond voordien was dan ook te krachtig om zomaar weer geëvenaard te kunnen worden. En toch. Achteraf pas, wanneer alles wat heeft kunnen bezinken, ontdek je dat er toch weer wat schoons te horen was.
Robert Henke: de lichttovenaar
Het publiek weet geen blijf met de performance van Robert Henke. Een groot leeg podium en laserstralen op een doek. Dit is ‘Lumiere’, zijn nieuwste project. Hij begeeft zich met dit werk ergens tussen een livegebeuren en installatiekunst. Het is een spel bestaande uit lichtalgoritmes en geluiden. Allemaal gesynchroniseerd via zelf geschreven software. Je kan jezelf de vraag stellen, wat is nog live en wat is voorgeprogrammeerd. En waar zit Robert Henke? Is dit dan elektronische muziek, de laptopartiest voorbij? Terwijl deze vragen door je hoofd zweven, speelt Henke met licht en geluid. Op het scherm vierkantjes, cirkels en lijnen. De muziek zelf is subtiel en fragiel, minimalistisch. Typisch Robert Henke. Het samenspel maakt het uniek. Ook het licht is minimaal, elegant en fragiel. Het is kijken en wegdromen. Op het einde lanceert Henke nog een technoknaller. De laatste krachten worden uit het licht geplukt. Na het applaus volgt een ode aan ‘love code’. De nerds onder ons zijn gelukkig. De liefhebbers ook.
Saskia De Coster en Inne Eysermans: de verhalenvertellers
Twee dames die het luisterspel nieuw leven willen inblazen. Een verhaal dat verteld wordt, niet om alleen maar naar de mooie zinnen te luisteren, maar om nadien over na te denken, af en toe een woord te missen maar als geheel te onthouden. Saskia De Coster schreef het verhaal, Inne Eysermans (Amatorski) vormde de soundscapes. ‘One Mississippi’ is de Engelstalige vertaling van ’21’, over een seconde die eeuwen lijkt te duren, over dagdromen, wachten en ballonnen. Het is een intimistisch stuk. Daarom dat je als bezoeker op het podium mag zitten. Het is ook een bevreemdend stuk, waar zinnen als mantra’s en in een loop vertelt worden. Het is vooral even iets anders, een andere kunstvorm waar je niet vaak mee geconfronteerd wordt, tenzij je een vaste bezoeker bent van ‘In The Dark’. En het maakt benieuwd naar meer, de duizenden andere verhalen die Saskia De Coster nog te vertellen heeft, maar ook naar de muzikale ideeën die diep in Inne verborgen lijken. Een kleine verrassing.
Phill Niblock & Thomas Ankersmit: de dronemaestros
‘Het was te hard. De muren bewogen en het benam mij de adem,’ vertelde fotografe Caroline Lessire later. Het was inderdaad zo goed als onhoudbaar als je tussen de speakers stond gekneld. Monotone drones die lang en doordringend zinderden. Projecties op de muren. Over intens gesproken. Dit was het absoluut.
Max Cooper: de audiovisuele denker
De award voor de meest indrukwekkende visuals gaat naar Max Cooper. Hij zal later in het korte en chaotische interview vertellen dat hij met verschillende illustratoren en grafici samengewerkt heeft om tot dit resultaat te komen. Per nummer bestaan er verschillende visuals die hij kan selecteren zoals hij wilt. Net zoals hij de sfeer van zijn set laat afhangen van het publiek en de locatie. In tegenstelling tot zijn hevige dancesets in Londense ravebunkers, opteerde hij voor vanavond voor een meer timide en rustige performance. Helaas voor hem mondde dat uit in een tikje middelmatigheid. Zijn met glitch, IDM en elektronische beats opgeleukte set was te weinig overrompelend waardoor de geniale visuals aan iets te veel belang inwonnen.
Fuck Buttons – het praesidium
Ja, je kan dus een overdosis Fuck Buttons hebben als je het duo een viertal keer gezien hebt in iets meer dan 12 maanden. Het is aan de wiskundigen om uit te rekenen hoeveel minuten Fuck Buttons al in dit leven geslopen zijn. Maar het zijn er veel. De laatste zijn er dan wel niet te veel aan, maar het bewijst wel dat de locatie aan de beleving toevoegt. Fuck Buttons, even intens als altijd, voelden minder hard en confronterend. De setlist was veranderd, dus de verrassing was er opnieuw. En toch leek het Fuck Buttons-gevoel ergens vooraan te hangen en kan je gewoon niet losgehen gekneld tussen de door Victor Horta uitgetekende stoelenrij. Zij die er middenin stonden, hebben gedanst als een gek.
Deze editie van Bozar Electronic Arts was een van de mooiste. En doet al uitkijken naar volgend jaar. Maar eerst nog 360 nachtjes slapen?