Na een veel te korte nacht waarvan de terugslag zich laat voelen tijdens The Field, bood Rewire dit jaar ook een gevarieerd zaterdagmiddag-programma. En een avondprogramma waar de vrouwelijke muzikanten uitblonken.
Op het zaterdagmiddagprogramma stonden een Ableton-workshop, een Q&A van Peter Bruyn met Hydras Dream, het Gonzo (circus)-panelgesprek over field recordings, allemaal in het knusse ‘Zaal 3’. Een plek die de vaste Rewire-bezoeker blindelings weet te vinden. Nadat het een jaartje uit het wandelschema werd geplukt, is er dit jaar gekozen voor gebundeld vertier. Een middagje rond de oude Electriciteitscentrale met Zaal 3 en Studio Loos; de avond spendeer je aan het Paard van Troje of de overkant, Prins 27, waardoor ‘haast en spoed’ werd afgeschaft.
Die middag echter liep de tijd uit, het programmaschema raakte in de knoop en combineren werd lastiger. Tja, dat heb je als je een leuk gesprek aan het leiden bent met Mike Kramer, Wanda Group, Klara Lewis en Thijs Geritz (van Geritz/Kaffa) over field recordings. Er vielen woorden als ‘taking pictures with sound’ en ‘each sound is a new instrument’ waardoor de ideeën uit het 101-jaar oude ‘L’Arte dei rumori’ van Luigi Russolo toch nog steeds van kracht blijken te zijn.
Abstracte lijnen
Doordat het gesprek wat uitliep, begon Klara Lewis een tik te laat. Maar de brute kracht van opener ‘Msuic’ deed de klok vergeten. Achter haar, witte krassen op een zwarte achtergrond. ‘I want people to experience the music the way I want’ vertelde zij voordien nog. Zij bepaalt hoe luid, de volgorde van de songs en de bijhorende visuals. Laat het woord debutante maar vallen. Klara Lewis bezit een opmerkelijke maturiteit in haar sound en concept. ‘Msuic’ gaat over in de droomwereld van ‘Ett’. Het lijkt een onmogelijke combinatie, maar Klara Lewis doet het toch. De abstracte lijnen worden visuals worden een bos worden een woonkamer etcetera. Zij presenteert haar songs als kleine verhalenbundels, stukjes en fragmenten die door stilte worden opgebroken.
Een enkeling vindt het spijtig dat zij haar songs niet allemaal in elkaar laat overvloeien. Maar het is als het omslaan van een blad. Die enkele seconden dat je dieper in het verhaal zinkt. Ook bij Wanda Group word je een verhaal ingetrokken; een compleet ander verhaal. Minder melodisch, ruwer eigenlijk. Een geluid waar je moet induiken en aanstaren. Een andere beleving die je zen maakt. De monotonie je even rust gunt.
Dat werd dan ook letterlijk genomen. Een tramrit later stond er bier en eten op tafel. Want het nachtprogramma beloofde nog wat. Of dat was het plan. Nadat Colin Stetson de kleine zaal in het Paard van Troje tot de nok gevuld had, was het wachten op copeland. Tja, dat gebeurt als je je van tijdstip vergist en vergeet op de stadsplattegrond te kijken, anders had Jozef van Wissem op de planning gestaan. Nu was het even behelpen met het saaiere Cabaret Contemporain.
Ooit was er Hype Williams en toen werd het Dean Blunt & Inga Copeland en toen wilden zij samen geen muziek meer maken. Terwijl Dean Blunt platen bij de vleet uitbrengt, bracht copeland onlangs haar solo-debuut uit. Een plaat vol ongemak en geluiden die je beroeren, positief en negatief. Haar optreden tijdens Rewire was de diamant in haar werk. Schijnbaar achteloos staat ze daar, alsof het haar allemaal niet deert wat ze doet: een plaat opleggen, geluiden bricoleren, een bel rinkelen, de melodica bespelen, verdwijnen onder haar tafel, de rug naar het publiek draaien en soms ook niets doen terwijl de voorgeprogrammeerde machines een lied spelen. Lekker eigenwijs eigenlijk. Het entertainen aan de stakker Holden overlaten (die op dat moment verzaakt een feestje te bouwen in de grote zaal) en zo de zaal leegspelen. Euh? Van propvol naar enkel de lievelingen, zij die horen dat copeland in haar allerbeste doen is. Het gerucht gaat dat ‘wanneer copeland zichzelf als grand cru serveert je geluk hebt’. Dit was van onbetaalbare kwaliteit.
Als je dan nadien bij Holden binnenspringt, spat de verveling uit de ruimte. Cooly G bracht een dj-set waarvoor de voeten al te moe waren. Even een laatste stop bij The Field die de grote zaal aan het dansen kreeg. De slaap was in de benen geslopen. Even het feestje in, als het uitgetelde muurbloempje enkel nog luisterend en licht meedeinend. Maar toch, slaap zacht.
Gezien: Rewire, 8 november 2014, Paard van Troje en Zaal 3, Den Haag.