We leven in tijden waarin hiphop zichzelf op allerlei manieren tracht heruit te vinden, en een oldskool gangstarapper als Freddie Gibbs is dan ook een zeldzaam gegeven geworden.
Gangster Gibbs, zoals hij zichzelf wel eens noemt, kent de straten van L.A. en deelt de ervaringen die hij daar opdoet op onomwonden wijze, maar steeds met de nodige dosis humor. Ook Gibbs’ livereputatie is smetteloos, en welke zaal in België leent zich beter tot een goede ouderwetse hiphop show dan de club van de Antwerpse Trix?
Qua materiaal kiest Gibbs voor een bonte verzameling tracks afkomstig uit zijn gevarieerde discografie, aangevuld met enkele nieuwe nummers. Divers is zijn set dus zeker en vast, maar het enthousiasme van het publiek blijft constant. Gibbs weet dan ook hoe hij zijn publiek kan vermaken en dat kost hem, zo lijkt het alleszins, geen enkele moeite. Het feilloze verloop van zijn set geeft aan dat Gibbs, ondanks de nonchalante manier waarop hij zijn nummers brengt, zijn huiswerk heeft gedaan. Hij laat zich dan ook op geen enkel foutje betrappen. Ondanks de standvastige krachtdadigheid zorgen de nummer van Piñata, de gerenommeerde samenwerking tussen Gibbs en Madlib die eerder dit jaar verschenen is, steevast voor dat tikkeltje extra. Bij de intro’s van Thuggin’, I get High en Deeper bijvoorbeeld trekt een golf van herkenning doorheen de zaal en schieten handen in no time de lucht in.
Dat Gibbs ook technisch gezien van wanten weet bewijst hij met de vele acapella’s die hij tussen de nummers door, als een alternatief voor de klassieke en vaak geforceerde bindteksten, op de zaal loslaat. Gibbs begint vaak wat te mompelen tijdens het applaus na een nummer, maar al snel ontwikkelt hij een gladde flow. De DJ gooit er vervolgens op het juiste moment een beat overheen en de boel komt weer op gang. Gibbs maakt al diegenen die er twijfels over zouden hebben duidelijk dat hij ook buiten de studio een volleerd rapper is, zoveel is zeker.
Anderzijds is het nieuwe er na een keer of vijf wel af. Soms wordt de vaart van de set er onnodig door onderbroken. Hetzelfde geldt overigens voor de quasi ontelbare momenten waarop Gibbs de zaal fuck police liet scanderen: eveneens een geslaagd middel om het publiek op sleeptouw te nemen, maar van een beperkte houdbaarheid.
Het no bullshitgehalte dat Gibbs op zijn platen hoog in het vaandel draagt kent ook op het podium zijn gelijke: geen decors, geen designer kleding, geen special guests. Er valt zelfs geen sidekick op het podium te bespeuren: aan een microfoon en een DJ had Gibbs meer dan genoeg om Trix vlotjes voor zich te winnen. En als een winnaar verdween hij dan ook in de backstage, maar niet zonder een laatste fuck police, uiteraard.
Gezien: Freddie Gibbs, Trix Antwerpen, 12 september