Benieuwd waren we. Benieuwd hoe het nieuwe Pukkelpop er uit zou zien. Want dat het anders zou zijn dat was wel zeker.
Dat het terrein er anders uitziet zonder de kenmerkende bomen voor het hoofdpodium, dat valt direct op. Onze geliefde Chateau heeft een upgrade gekregen naar een twee keer zo grote tent, staat op een andere plaats en heeft een nieuwe naam, Castello. De andere tenten zien er ook anders uit. Veel kleurrijker. Het is dus even oriënteren. Maar wat misschien het meest in het oog springt zijn de badges die alle medewerkers dragen met de boodschap: “So Good To See You”. Wel; dat vinden wij er ook van.
Na de oriëntatieronde is het tijd voor muziek. En vandaag starten we in de Club met de indiekids van Cloud Nothings. De jongetjes doken in de studio met Steve Albini en kwamen daar begin dit jaar uit met ‘Attack On Memory’. Hoe graag hadden we hier die snerpende gitaren gehoord. Maar daar staken ze zelf een stokje voor. Ze hadden een uur gepland gekregen. Toen ze dan ook pas een half uur na het voorziene startuur opdaagden en toen nog moesten opstellen, wisten we het al. Echt lang zou het niet duren. In tussentijd waaide ons dan ook nog Zornik tegemoet van het hoofdpodium. Bedankt, Cloud Nothings. Gelukkig maakten ze het toch nog enigszins goed in de kleine twintig minuten die ze speelden. Frontman Dylan Baldi zong zijn stem schor en zijn kompanen bliezen het gruis uit onze oren. Ja, veel meer hadden wij hiervan willen zien.
Dan kort Bowerbirds meegepikt. Een paar maanden geleden brachten ze in het Antwerpse Trix nog een sympathiek-rommelige Americana-set, maar vandaag hadden ze hun synths meegebracht. Véél synths. Helaas konden we ons niet van de indruk ontdoen dat Beth Tacular niet altijd hoorde wàt ze precies uit die synths aan het toveren was. Hier en daar herkenden we een flard uit ‘Hymns For A Dark Horse’ en ‘Upper Air’, maar wij geven Bowerbirds’ nieuwe kosmische sound graag een herkansing bij een nieuwe passage in een sympathiek concertzaaltje ergens te lande.
Een eerste keer op weg naar de Castello houden we even halt in de Marquee. Daar speelde het Australische The Jezabels ten dans. Frontvrouw Hayley Mary heeft een zeer spannend stel panty’s aan. Jammer dan ook dat de muziek net iets minder spannend klinkt. We horen iets in deze donkere rock, maar helemaal overtuigd zijn we niet.
Snoop Dogg, dan. Die heeft zich – zoals u ongetwijfeld al was komen toewaaien – getransformeerd tot Snoop Lion. Heel veel viel daar niet van te merken in de twee nummers die wij meepikten. Een irritant scherp naar de voorgrond gemixte drum, joeg ons weg naar de Castello, want daar wachtte Alt-J op ons.
Er zijn van die groepen die langs alle kanten getipt worden. Voor deze editie van Pukkelpop was dat het geval met Alt-J. De jongens brachten hun alom bejubelde debuut ‘An Awesome Wave’ onlangs uit. Hier staan ze in een afgeladen en bloedhete Castello. We horen zeer fijne indie doorspekt met de nodige elektronica. Net iets te braaf gebracht soms. Toch zijn we mee met het concert. Herhaaldelijk laat de band ook blijken dat ze ontroerd zijn door de grote publieksopkomst. Dit is het grootste publiek waar ze ooit voor speelden. Nog net die stap zetten naar iets minder braafheid. Maar dat we hier één van de toppers voor de toekomst zagen, daar zijn we wel van overtuigd.
Met ‘Kill For Love’ bracht Chromatics onlangs zijn vierde plaat in twaalf jaar uit. Op plaat brengen Chromatics subtiele synthpop, maar voor Pukkelpop hadden ze een iets heftigere set bij, waarin wij echo’s hoorden van Depeche Mode ten tijde van ‘Enjoy The Silence’. Effectief was het alleszins, want een paar rijen voor ons werden de eerste voorzichtige danspasjes geplaatst. Afsluiten deden Chromatics met ‘Into The Black’, van ome Neil Young, waarmee ze ‘Kill For Love’ openden. Net daarvoor hadden we nog ‘Running Up That Hill’ van Kate Bush geserveerd gekregen. Gedurfd.
(sb, ldw en mt)