Een klein half jaartje geleden verlieten we nog de Brusselse AB met het eerste teleurstellende Wilco-concert van ons leven op zak. Geen idee wat er op die tweede maart aan de hand was, maar op één of ander manier leek het of we opeens met een stadionversie van de band te doen hadden. Niet dat Wilco niet groots mag zijn. Wilco is namelijk per definitie groots. Voor Pukkelpop hadden ze een greatest hits-festivalset meegebracht. Schaamteloos speelde Wilco op de herkenning. Wie een song van het kaliber van ‘Misunderstood’ met daarin de regel “I still love rock and roll” (gegarandeerd applaus, ook bij de Pukkelcrowd) in zijn oeuvre heeft en daar zijn festivalset niét mee opent is òf dom, of van slechte wil. Elke song die volgde schroefde de euforie nog een klein beetje op: de langgerekte kraut-die-bijna-techno-werd van ‘Art Of Almost’, het geheel ontregelde ‘I Am Trying To Break Your Heart’, ‘Handshake Drugs’, dat ontaarde in een gitaarduel-met vier (ook stille bas-kracht John Stirratt nam dapper deel), ‘Heavy Metal Drummer’, ‘Radio Cure’, ‘War on War’, ‘I’m the Man Who Loves You’ en ‘Hummingbird’.
Tweedy, nochtans niet de vrolijkste der Fransen, liet zich regelmatig een onnozel-gelukzalige glimlach ontlokken wanneer hij weer eens één van zijn muzikanten betrapte op een glimps van genie. Bijvoorbeeld wanneer Nels Cline nog maar eens boven zichzelf uitsteeg in een geniale en langgerekte versie van zijn nu al klassieke solo in ‘Impossible Germany’. In ‘Hummingbird’ stond Tweedy zelfs te dansen. Vreemd genoeg stopte Wilco – nochtans bekend om hun marathon-concerten – tien minuten te vroeg. Geen sprake van een bisnummer – nog voordat het publiek in een staande ovatie kon losbasten hadden de roadies al alle versterkers afgezet.
Bij een deel van de Gonzo-crew was er een plan. Eerst even Wilco gaan fotograferen, dan snel overwippen naar Foo Fighters om ten slotte nog een groot stuk van Wilco mee te pikken. Na de eerste drie nummer van Wilco haasten we ons, persbandje om de pols, van frontstage naar frontstage. Als we aan de Main Stage komen merken we al dat het onwaarschijnlijk druk is voor Foo Fighters starten. Niet onbegrijpelijk natuurlijk. De band is sowieso van stadionformaat en had hier vorig jaar al moeten staan als headliner op die vermaledijde donderdag. Het is duidelijk, voor velen gaat hier de catharsis volgen na vorig jaar. Als de groep het podium betreedt is het gejuich dan ook overdonderend. ‘We Fucking Came Back’ schreeuwt Dave Grohl na een paar nummers. Grohl haalt herinneringen op aan de eerste keer dat hij te gast was op Pukkelpop. ‘I played in a band nobody cared about. We opened the festival for about 200 people. Already drunk.’ Nirvana was dat bandje dus. Een jaar later stonden we zelf voor een eerste keer op die Hasseltse wei en keken we ons de ogen uit bij bands als Babes In Toyland, Public Enemy, Beastie Boys en Nick Cave & The Bad Seeds. Bij de intro van ‘These Days’ verwijst Grohl het nadrukkelijkst naar vorig jaar. Hij vertelt over hoe ze onderweg waren naar het festival en hoorden wat er gebeurd was. ‘Tonight it’s a beautiful night, with beautiful people and beautiful music. This song goes out to all the people who couldn’t be here tonight.’ Hij draagt de song op aan Sarah. Net daarover hebben we van één van de medewerkers van het festival die we toevallig kennen het verhaal van Sarah gehoord. Vorig jaar raakte zij verlamd vanaf de nek door de storm. Vandaag heeft Dave Grohl uitgebreid de tijd genomen om Sarah te ontmoeten en nu is ze in haar rolstoel aanwezig in de coulissen van het hoofdpodium. Kijk, op zo een moment laten wij ons gebruikelijke masker van cynisme vallen en kunnen we alleen maar respect hebben voor de mens Dave Grohl. Een man die door ook zijn oude held Bob Mould twee nummers te laten meespelen op het podium liet zien dat hij weet waar hij vandaan komt. Maar dat plan om nog Wilco te gaan kijken, dat lukte dus echt niet meer. Aangezien we niet meer van frontstage naar frontstage konden, zelfs met dat polsbandje, en omdat de wei overvol stond.
Na het traditionele vuurwerk is het voor de Gonzo Crew goed geweest. De oversteek naar de parking wordt gewaagd. Het plan om via de Marquee te gaan bleek achteraf gezien niet echt de juiste keuze. Alhoewel: toen wij er langskwamen was in de Marquee Dizzee Rascal net begonnen aan afsluiter ‘Bonkers’. Het hele terrein rond de Marquee ging nog één keer uit zijn dak. Bonkers indeed!
(sb, ldw en mt)