Op muzikaal avontuur in Groningen tijdens Eurosonic

Gonzo (Circus) was twee avonden aanwezig op het festival Eurosonic waarvan de concerten zich  afspelen in de gehele horeca van de stad Groningen. Iedere locatie met een podium doet mee. Omdat er zoveel optredens op hetzelfde tijdstip zijn is het onmogelijk om alle interessante acts in actie te zien. Dit jaar waren dat er bijzonder veel en het was dan ook moeilijk een keuze te maken.

De donderdagvond begon vroeg en rustig. In het bruine café De Spieghel stond de Belgische zevenmans formatie Birds That Change Colour. Zij speelden al eerder in Nederland onder anderen op het afgelopen Crossing Border festival, dus totaal onbekend zijn ze niet. Hun meerstemmige muziek (ze hadden maar liefst vijf zangmicrofoons) neigt naar seventies country rock en hedendaagse folk. Grote man is zanger en frontman Koen Kohlbacher. Zijn akoestische gitaar gaf kleur aan de folky songs en zijn elektrische zorgde voor de rock in de country songs. Hun fraaie cover van The Band song ‘Up on Cripple Creek’  was het hoogtepunt van hun set.

In een totaal andere setting diende zich de verrassing van de avond aan.  De Nederlandse ontdekking Binkbeats speelde in Infoversum, een nieuwe futuristisch uitziende zaal met een grote witte koepel die aan de binnenkant voor projecties gebruikt wordt. Binkbeats of wel Frank Wienk komt voort uit het Utrechtse Kytopia scene. Hij is producer en percussionist en ontwikkelt een deel van zijn instrumentarium zelf. Zo stonden er tussen zijn samplers en elektronische toetsenborden veel zelfgebouwde effect apparaten en eigenbouw percussie instrumenten. Dat werd aangevuld met maar liefst twee vibrafoons en een draaitafel. Het resultaat was een soort houtje-touwtje electronica die zeer avontuurlijk klonk en als een boeiend performance gebracht werd. Frank Wienk had het duidelijk naar zijn zin in een omgeving die om was getoverd in een gigantisch planetarium met een enorm heelal boven en rondom hem geprojecteerd. Op het podium was hij heel beweeglijk bezig met het live sampelen van allerlei geluiden die hij dan gebruikte rondom zijn elektronische beats. De subtiliteit van zijn muziek zit in dit soort dingen en als hij met een strijkstok langs de toetsen van zijn vibrafoon voegt hij sensitiviteit toe. Hij voelde zich duidelijk thuis in deze mooie hal en bewonderde zijn “epische galm”.  Als hij roept “Zijn jullie klaar voor het laatste liedje” klinken er uit het publiek teleurgestelde en afkeurende stemmen. Binkbeats optreden was top. In februari kunnen we hem terugzien op Cross-linx en in maart tijdens het ADE. Hierna bleef ik in de space sferen.

Dit keer niet in een planetarium maar in de space muziek van het Duitse trio Warm Graves in het Der AA-Theater. De organist zorgde voor drones waaroverheen de drummer met veel pathetiek zijn opzwepende ding deed. Hiertussen hing de zanger met zijn bijna onverstaanbare klagende zang. Hun te korte concert was opzwepend als kraut muziek en spannend tegelijk! Op zaterdag speelde het trio nog een geweldige set in de Sign galerie waarbij meer oude Pink Floyd psychedelica en vroege Cure invloeden hoorbaar waren. Spannend was niet bepaald van toepassing op de veel geroemde Engelse formatie Years & Years. Hun house-achtige electronica klonk middelmatig en goedkoop. De zoveelste act met leuke vrouwen vocals. Nee, dan was het korte deel wat ik zag van de set van Godblesscomputers veel interessanter. De Italiaanse dj/producer Lorenzo Nada voerde het publiek met veel breakbeats waardoor het lekker extreem klonk. Het dj/producers duo  Kiasmos uit IJsland viel me ook tegen. Met veel armbewegingen stonden ze in de grote, goed gevulde zaal van het Grand Theatre aan hun knoppen te draaien. Ze begonnen erg rustig en melodieus met af en toe wat beats in gemixt. Hun tweede nummer was wel direct uptempo maar klonk erg als dertien in het dozijn techno. In de rest van hun set bleven eenvoudige melodieën de sfeer bepalen. Hiertussen werden af en toe wat geforceerd beats gepompt, waarbij de subwoofer bas vaak veel te vervormd overkwam. Het jonge publiek danste nauwelijks en het concert ging als een nachtkaars uit.

De vrijdag stond voor Gonzo (Circus) vooral in het teken van gitaarmuziek. De avond begon met de Belgische band Raketkanon. Ze speelden vooral materiaal van hun nieuwe album ‘RKTKN#2′. De vier man creëerden een muur van gitaar geluid. Metal, punk, grunge als het maar hard en rauw is. Ze maakten er bovendien een levendige show van. De zanger schreeuwde zijn longen uit zijn lijf en verdween voor een paar nummers in de moshpit terwijl de drummer het dak in klom. Met een naam als Raketkanon en zo’n performance zal deze band ver komen. De nieuwe Channel Zero?

Nog meer gitaarklanken uit België kwamen van Condor Gruppe. Hoewel ze op papier onder andere als exotica worden omschreven, blijken ze op het podium vooral surfklanken voort te brengen met af een toe een uitstapje naar soundtrackmuziek  à la Morricone. Het deed mij vooral terugverlangen naar de Nederlandse band Treble Spankers, die in het surf genre ongeëvenaard waren. Die band bestaat echter al lang niet meer.

Dat dacht ik ook van The Gluemen een bijna legendarische groep uit Groningen die in 1998, op Transformed Dreams, hun laatste album afleverde. Een van hun gitaristen dook een paar jaar geleden nog op in de band Vox Von Braun. Ineens staan ze op de door Subroutine records georganiseerde avond in de sfeervolle Ierse pub O’Ceallaigh. En wat ging dit drietal te keer. De opening bestond uit een aantal ontregelende songs  met korte spitse gitaarsolo’s. Vervolgens bleken ze nog steeds korte catchy rock ’n roll en punksongs te kunnen spelen. Op het t-shirt van de drummer/ zanger prijkte de tekst “Too late to die young”. Voor The Gluemen is het nog steeds niet te laat want ze gingen tekeer als jonge honden en als beloning mochten ze de avond er op in Vera nog een keer hun ding doen! Een andere Nederlandse band wiens naam tijdens Eurosonic de ronde deed was The Homesick. Helaas heb ik deze jonge Friezen niet gezien omdat er tijdens het festival zoveel interessante concerten tegelijk plaats vonden.

Ik zag wel een prachtig optreden van het trio Intertwine uit Noorwegen. Voor deze gelegenheid leek het Infoversum omgetoverd tot een winterpaleis met adembenemende projecties van sneeuw- en ijslandschappen op de koepel boven de zaal. De ambient-pop van Intertwine klonk ijl en dromerig en samen met een af en toe opduikende trompet à la Jon Hassell zorgde het voor een winterse sfeer waar het publiek heel warm van werd. Groot was dan ook de teleurstelling toen het concert was afgelopen en het sluitingstijd was. In de rommelige overvolle kelder van Kult gold geen sluitingstijd. Nouveau Vélo gaf hier het beste concert dat ik ooit van hen zag. Met zijn vieren stonden ze gelijkvloers, bijna tussen het uitgelaten publiek. De band kwam in een groove waarbij zelfs hun twaalfsnarige akoestische gitaar overeind bleef en bleek te kunnen swingen. Nummers als ‘Turning Around’ en ‘Al Green’s Dream’ kregen  een groovy kraut behandeling  waardoor ze nooit leken op te houden en steeds opzwepender werden. De kelder stond op zijn kop en iemand riep “Nous sommes tous Nouveau Vélo”! Een waardige afsluiting van een voor Gonzo (Circus) geslaagde concertserie op Eurosonic!