Festivals, we krijgen er nooit genoeg van. Hoe zit dat met onze helden? Twee keer per week vertellen ze over hun beste en slechtste festivalervaringen en delen met ons hun ultieme festivaltips. Doe er je voordeel mee. Dit keer een extra lange aflevering 5 met Thomas Ankersmit. De man heeft gewoon veel meegemaakt.
“Skanu Mezs festival, Riga, 2004: Het festival vond plaats in het muziekinstrumenten museum van Riga, waarbij de backstage een kamer was, gevuld met tientallen kapotte piano’s. Het publiek bestond uit een paar honderd mensen die allemaal rond de 18 leken te zijn. Na onze solo optredens stelde de organisator spontaan voor dat Keith Rowe, Carl Michael von Hausswolff en ik rond zes uur ‘s ochtends nog een keer samen speelden, waarvoor we besloten met z’n drieën vanuit de backstage de piano-resten te bespelen.
SKIF Festival, St. Petersburg, 2006, met Phill Niblock: Taxirit direct na ons optreden vanuit St. Petersburg naar Helsinki, die in mijn herinnering de hele nacht duurde, over een zandweg door een dik besneeuwd bos. Zoals vaak in Rusland was het niet eens een officiële taxi, maar gewoon iemand die voor een bepaald bedrag bereid was ons helemaal naar Helsinki te rijden. Ergens halverwege werden we door douane-dames met Kalashnikovs wakker geschud.
Skanu Mezs Festival, Riga, 2006, met Gert-Jan Prins: Ik had van een taxichauffeur gehoord dat je in een bunker onder de Daugava rivier tegen betaling met Kalashnikovs (alweer) kon schieten, dus daarmee overbrugden we de tijd tussen soundcheck en concert (met gehoorbeschermers op). De ingang was een klein schuurtje met de naam in het cyrillisch erop geschreven. Vanuit daar ging het stijl naar beneden en kwamen we in een lange halfdonkere betonnen tunnel terecht waar het geluid van pistoolschoten en de geur van buskruit alsmaar dichter bij kwamen. Aan het einde van de gang, achter een meter-dikke stalen deur, bevond zich een ruimte ingericht als een jachthut, met achter de toonbank alle wapens die mensen uit actiefilms kennen. Geschoten werd er in de ruimte ernaast, nog een bunker-zaal met autobanden tegen de achterwand om de kogels op te vangen, en posters van James Bond ertegenaan geniet als schietschijven. Onze instructeur droeg zelf een groot revolver in een schouderholster, mochten we ons niet gedragen.
Ring Ring Festival, Belgrado, 2007: Live interview voor de Servische ontbijttelevisie. De andere twee gasten die ochtend waren Miss Belgrado en een oudere man die een prijs had gewonnen voor z’n postduiven.
Netmage Festival, Bologna, 2009, met Valerio Tricoli. Een improvisatie concert met analoge synthesizers, onversterkte saxofoon en reel-to-reel bandrecorder gespeeld voor rond de tweeduizend ravers om 4 uur ‘s ochtends, in de marmeren balzaal van het Palazzo Re Enzo, allebei high van de Red Bull.
Présences Électronique Festival, Parijs, 2009: Bernard Parmegiani’s meesterwerk De Natura Sonorum over het GRM Acousmonium, en later die avond concerten van Christine Groult, Cor Fuhler en Mika Vainio. Qua muziek, als hele avond, een van m’n beste festival-ervaringen.
Nuit Bleue Festival, Arc et Senans, Frankrijk, 2009: Een week onder een boom in het gras gezeten op het monumentale, helemaal ommuurde Saline Royale terrein uit 1775. De organisatoren hadden alle muzikanten al een week voorafgaand aan het festival uitgenodigd. Tijdens de festivalnacht, die tot in de ochtend duurde, was er een geweldig onweer dat des te heviger was omdat het terrein op het platteland ligt en dus normaliter ‘s nachts heel stil en heel donker is. (Dit festival vond in 2010 helaas voor de laatste keer plaats -ks)
All Tomorrow’s Parties, Minehead (UK) in 2010, met Borbetomagus: drie dagen en nachten op een soort Center Parcs terrein aan het strand in Britse jaren ’70 stijl, wat ieder jaar in z’n geheel wordt afgehuurd voor het festival. Tropisch zwemparadijs, arcade games en dan naar Keiji Haino.
World Minimal Music Festival, Bimhuis, Amsterdam, 2011: een vol Bimhuis (gratis entree) waar ik een lange, onafgebroken set met elektronica en saxofoon speelde. Voor het eerst werd er na iedere drukkere, hardere passage gejuigd en geklapt terwijl ik gewoon verder speelde, alsof ik een jazzband was waar de verschillende solo’s allemaal applaus krijgen.
Ik raadt iedereen aan: Tuned City festival, Tallinn, Estland. Een drie daags festival en conferentie over muziek en geluidskunst in relatie tot akoestiek, architectuur en de stad. Alle concerten vinden op bijzondere akoestische locaties plaats, waaronder Charles Curtis die Naldjorlak van Eliane Radigue speelt, waarvan de eerdere concerten voor mij misschien wel de meest indrukwekkende concert-ervaringen van de afgelopen jaren waren. En het Météo Festival, Mulhouse. Super programma. Een van de beste improvisatie/experimentele muziek festivals in Europa van het moment.”
Alle genoemde festivals zijn dit jaar of daarvoor al geweest, op het het Météo Festival (11 – 27 augustus) en het zeer actieve All Tomorrows Parties na, die regelmatig events organiseert op verschillende locaties.